Respondo a Loli, alá na Cataluña.
 Cando ún sabe de xente que case xa tiña esquecida parece que volve ós tempos en que a víu por última vez. Alégrome moito de que estías en contacto con Terroso por medio de istas páxinas. Eu coñecía a teu pai tanto como para saber que era o fillo da sra. Dolores e o sr. Domingo o Barrigas, que vivían ó lado da casa dos meus pais, Xosé o carpinteiro e Amparo, na eira da forxa. Vós viviais ó lado da escola, e foi teu pai quen lle puxo as ventanas e portas de ferro á casa nova de meu pai. Eu acórdome de ti cando eras unha pequerrecha e moitas veces víavos na casa con túa nai Inés "a Baltarina", como lle chmaban todos no pobo. O de teu pai foi como foi e hai que esquecelo e pensar que nada igual nos vai pasar a nós. Teño visto moitas veces aquí en Vigo a teu tío Xaquín. Non parece que lle vaia nada mal, xa que anda bastante mellorado.
Son moitos os que viven fóra coma ti e que leen istas páxinas. Por a miña parte seguirei intentando dicir cousas agradables e se hai algunha outra noticia tamén vola mando. Un saúdo para ti e os teus e todos os que andades fóra para gañar a vida en mellores condicións que na terriña.
PacoBarxa.
miércoles, 28 de octubre de 2009 a las 21:07
|
|
|
O FERREIRO DE TERROSO
Estoy encantada de haber encontrado esta pagina de Terroso,realmente en los primeros diez años de mi vida he vivido en Terroso y ejerzo de gallega en Cataluña,mil perdones por no escribir en gallego ,jamas lo he hecho,que dificil.Todos me comoceis,aunque hace 34 años que me fui del pueblo,todos sabeis que la muerte de mi padre Vicente "O FERREIRO"fue tragica para mi familia ,pero el destino nos ha llevado por agradables derroteros en la vida ,aunque tambien hace 4 años que perdimos a mi madre Ines.Cuando recordais a todas esas gentes de cuando era pequeña me emociono y se me llena el alma de vida ,que frio en invierno ,que duro era todo para algunos,cuando tan pequeños teniais que ir con las vacas y las ovejas ,yo detras de los cristales de mi habitacion ,encima de la "forxa" ,cuando llovia miraba como pasabais por la carretera ,tenia vida aquel pueblo,tenia un monton de comercios,eramos muchos niños,que bonito......
martes, 27 de octubre de 2009 a las 12:01
|
|
|
A LAREIRA
A lareira: cantos contos,cantas historias, canta vida arredor dela,a veces o entusiasmo que puñan cando contaban algún conto,sobre todo cando se trataba de fantasmas era tal, que eu penso que a mais de facerllo creer os que escuitaban, quen o contaba tamén acababa creéndoio.E mira que habia contos de mortos, algún deles ainda oxe dubido de si fose verdá ou mentira.
No medio da lareira o lume,no medio do lume colgando dunha cadea o caldeiro da comida dos marraos,a un lado o pote do caldo,o outro a paneliña do café.(Que case sempre era do que iamos a buscar de contrabando a San Vicente). Tamén arrimada as brasas,estaba a potiña do leite,eso cando o habia,e cando non,unha pouca auga a ferver con un pouco unto,para botar nunha cunca enrriba de unhas liscas de pan.
Así atopaba eu a lareira cando me lebantaba.E a noite so o lume que non podia faltar, sobre todo no inverno cando caian aquelas xiadas que ainda na lareira quentábaste por diante e enfriábaste por detrás,e o arredor o escano ca xente a contar os contos ou xogando a brisca, tute ....E si era na casa do tio Rosendo non faltaba a xarriña de viño con azúcar ou mel que sempre tiña quentiño. Bon remdio pros costipados.
UN saudo para todos os que disfrutaban nas lareiras.
domingo, 25 de octubre de 2009 a las 20:55
|
|
|
Os cornizós...
Inda que non sexa o tempo axeitado para falar da seitura, quero lembrar algo que de pequeno supuña un pequeno negocio para petos valeiros como eran os dos pobres. Todos sabemos, e quen non o saiba que o aprenda, que nas espigas do centeo non só había graos e escarabellas, senon que tamén saían uns fungos que semellaban corniños de coor negra (preta para os lusitas). ¿Qué tiñan que ver os cornizós na nosa economía? Había xente que sacaba unha boa tallada antes e despois da seitura. Cando os rapaces precisabamos unhas cadelas para mercar algunha lambonada a maneira máis lixeira de acadalas era ir atropellar unha leira onde se cheirasen cornizós. Unha vez que enchías os petos ías á tenda do tío Roque e alá os pesaba á súa maneira e se valía vinte dábache dúas, porque o negocio era seu... E con catro cadelas mercabas unha chea de cousas. Agora cun euro non mercas nen a cagada dun peixe... Dos cornizós seica facían menciñas...
Outra cousa que abondaba moito, e coido que abonda ainda, eran os "arreixós" (arranxós en outros lugares...) que asados daban un pequeno respiro á fame da media tarde cando coutabas as vacas por o monte... Tamén están as "cebolas da zorra", que hoxe podes mercar en moitas tendas en pequenos envases con vinagre e que che poñen en moitos bares ó ir tomar unhas birras etc... Na serra de Terroso, na Atalaia e de cara ós Inxertos abondaban tanto ou máis que as tullemerendas... ¿E quén se acorda das cagarrias, das chinchorras, das fedegosas, dos muxacáns (buxacáns-mexacáns...), dos fungos redondos para tenxir a lan...? Todo aquelo alá quedou e penso que alguén seguirá a dar testemuña delo. Eu só quero lembralo por falar de algo... Está a xogar o Celta, e por os berros da pouca xente que hai no campo debeu meter un gol... Que volva ser o dos tempos do Cataña, que xa choveu.
Un saúdo.
domingo, 25 de octubre de 2009 a las 13:57
|
|
|
TEMPO DE CASTAÑAS
Como cada quen fala da feira como lle foi nela, eu tamén quero dicir algo da castaña, o froito do "pínguele-pínguele" ou castiñeiro. O que vou dicir é cousa coñecida por todos, ó menos en Terroso. Pode que noutros lugares a sexa diferente. O castiñeiro é unha árbore así de grande, na que poden criar os mouchos, as curuxas, os pitos verdeais e algún que outro paxaro de menos plumaxe... O froito é a castaña dende que se criou o mundo e chegou a ser a pataca dos pobres en tempos nos que ainda non viñera das Américas. En Terroso clasificámolas como "famosas", "longais" e "soutiñas" ou bravas, que saen do castiñeiro tal cual, sen inxertos. As famosas e soutiñas son boas para asar e as longais máis ben para cocer... A colleita das castañas non se fai moi agradable que digamos, xa que depende do tempo e dos cuadrís. Se botas o día enteiro recolléndoas será bon que durmas ben para poder erguerte ó seguinte día coas bisagras no seu sitio. A historia xa a sabemos todos. Só quero comentar algo que se confunde un chisco... O feito de facer unha castañada non é necesariamente un magosto. De pequeno, sendo pastor de vacas e cabras, e algunha que outra ovella que sempre se metía por medio para ter lan coa que tecer madias e outros abrigos no inverno, xuntabámonos os pastores no monte e asabamos o magosto. Cada ún levaba o que podía, pan, chourizos, touciño para facer charruscas... e entre todos armabamos a de san Quintín sen saber xiquera que existira. Para poder ter castañas cando xa non as había enterrabamos unha sacada delas en lugares segredos e con sorte podían chagar a xaneiro ou máis, se non viña algún "rato" que sabía do escondrello e as levaba antes... Eran as que mellor sabían, despois de levaren soterradas dous ou tres meses... Logo estaban (e seguen estando) as que se comen na casa. ¡Olla que levo dando tombos por o mundo unha chea de anos; mais como as castañas asadas na lareira, nun bon tixolo, cunha cunca de viño da colleita onde as ir botando despois de bullalas para logo comelas ó tempo que bebías aquil xirope de deuses...! Xa me poden dar o mellor "marron glassé" feito en Chaochina que non o trocaría por unha noite arredor da lareira, baixo a lús dun candil e con "cabras" nas canelas por estar demasiado perto do lume, contando contos máis vellos que os libros e cantando cancións que levou o vento e xa non volverán a iste mundo... Istas ceas de castañas con viño, e outras cousas, non eran o magosto, senon unha cea de deuses... Hai quen di que eran ceas de pobres que non tiñan outra cousa que levar á boca... Despois de tanta auga corrida por o río eu permítome poñelo en dúbida. Hai moita xente que pode dar fe do que conto. Pois para toda isa xente, coñecidos uns e fillos de coñecidos outros, quero mandar istas liñas "morriñosas" (e que non se ofendan os de Flor de Rei) para lembrar algo da nosa vida pasada que, se non a contamos, morre connosco.
"Debaixo dun pínguele-pínguele
había un ren que choraba,
e veu un ren que rapaba
e levou ó ren que choraba"...
O que o saiba, que serán moitos, que conteste. Agárdovos no magosto, amigos.
PacoBarxa.
martes, 20 de octubre de 2009 a las 22:05
|
