Aventuras antes e despois de ir ó Cole
 Teño como grabado na miña memoria o ruido que facían os coches de línea
que nos levaban ó Colegio de Villardevós e nos traían de volta..., e tamén
podería decir cos ollos pechados en qué parte do camiño íbamos no traxecto
Terroso-Colegio de Villardevós, tantas veces recorrido!
Nos buses, cando eramos moitos rapaces no pueblo, íbamos de a tres nos
asientos, así ibamos mais quentiños no inverno, pero o que se di na prima-
vera..., aínda que moito sol non facía normalmente, o sol é un pouco tímido
por Galicia, jejej
Especialmente recordo a dous conductores, Ramón e Lito, que nos traían
firmes no autobús, ademais recordo que Lito tiña unhas cousas..., cando
chegaban as vacacións e nos daban as notas, o último día, ós últimos
do pueblo que quedabamos na línea facíanos unha excursión sorpresa a
Soutocobo, molaba un montón!!! era coma cambiar de aires, poucos rapaces
no bus, prácticamente todo o bus para nós e explorando outro lugar ó que
non ibamos nunca na línea, era unha sensación de liberade, guauuuuuu,
eu adoraba aqueles paseos sorpresa, aínda que hoxe pareza unha tontería,
bah, ir ó pueblo do lado en bus..., pero era moi gracioso porque ti esperabas
que che parara na parada de siempre e non, él seguía para diante, porque
o último día antes de Navidades ou antes do verán eran especiales e había
que celebralo dalgunha forma e era o regalo que o Lito nos facía!!!
gracias, Lito, por aquelas viaxes a terras veciñas no teu superbus
con tapicería de cuadros!!!
Os meus recordos ó chegar do Cole son por a vernos Barrio Sésamo ou Dabadabada
e mentras asar un charrusquiño ou chourizo para comelo con pan, qué bóooo!!
mmm, deixabamos nas brasas a facelo e mentras ibamos á tele para non perder
ripia do que pasaba con Espinete e Don Pimpón e coidando que non se nos
queimara a merenda, a ver se nos ibamos a quedar sen ela!!!
Tamén recordo un día que baixamos do bus, chegados do Colegio, e xa estaban
as luces públicas todas postas!!! qué alegría!!! creo que foi cerca de Navidades
ou algo así, porque pensei "foi coma un regalo de Nadal", recordo que era un
día
de ceo gris, aínda que desos dias hai moitos por a nosa Terra, a verdade.
Tamén, igual, a chegada dos teléfonos fijos ás casas, era unha cousa coma
increíble!!! é coma ter hoxe un ordenador en casa, propio, dende o que
podes acceder a internet...
Antes de termos o teléfono en casa, meu abuelo e eu íbamos cada quince
días ó bar da Juanita, no pueblo, porque meus pais chamabánnos
dende Holanda para falarmos, alí estaba antes o teléfono público. E recordo
aquelas camiñadas con moito cariño porque íbamos encontrándonos con moitos
veciños cos que parábamos a conversar, non demasiado, porque tiñamos que
estar no sitio á hora acordada, claro. Pero soía ser os venres cando íbamos,
chegar do Colexio, merendar, ver un pouco a tele e baixar ó pueblo ó bar
da Juanita. Encantábame porque ahí sentía, realmente, a vida no pueblo
, máis que á Cruz, porque no centro do pueblo me parecía que había máis
vida, home, ó haber máis veciños pois iso que pasa, e encantábame ver
os rapaces do pueblo fóra do contexto escolar ou noutro sitio que non
fora o bus. E quero repetir unha frase que dixo a Loli nunha mensaxe súa,
o noso pobo rebosaba vida, e eu notábao, sobre todo, os venres cara a noite,
cando facíamos estes paseos meu abuelo e eu. Ademais non había aínda luces
públicas daquela. creo que xa tiña doce anos cando se puxeron... e o mesmo
para o teléfono e entón acabáronse os paseos e, a verdade, que os botei
bastante de menos. Era unha aventura camiñar por alí sen luces públicas
pero un chegábase a acostumbrar e xa sabía, intuitivamente, por onde
non pisar..., experiencia que me valeu de moito cando estiven en Camerún,
porque alí, mesmo na capital, moi poucas luces públicas pero cunha experiencia
como a que tiña eu nesto da oscuridade, buah, pan comido!
Outro día contareivos unha cousa graciosa que me aconteceu cando iba a
colle-lo bus para ir á Escola.
Hasta entón.
Unha aperta, terrosiñ@s e bó fin de semana, aínda que xa esté mediado,
Adelina
sábado, 14 de noviembre de 2009 a las 23:19
|
Para Loli
Hola Loli,
pois sí, boa memoria, meus pais casáronse un día cinco de xaneiro
e penso que o banquete durou coma unha semana ou uns cinco días ó menos...
e foi na casa nova dos meus abuelos, sí.
Algo me contaron meus pais, que antes non lles gustaba á xente que unha moza
se casara fora do pueblo... e ata creo que a Gloria, a irmá da Xefa, o día
que se casaron iba toda enfadada para a súa casa, rezongando que as mozas
de Terroso tiñan que casarse cun de Terroso!!!
Fíxome moita gracia eso que dis que os meniños da Cruz coidabades da miña
mai para que levara un bó mozo, jajja, como se forades anxeliños ou qué??
Acórdome moito da túa mai, Inés, unha vez veunos traer á casa un cuento
súperbonito de Vicky el Vikingo, así coñecín eu a este personaxe, ela sempre
andaba por alí e sempre me preguntaba polos meus pais, que qué tal estaban
por Holanda.
E menudas risas tamén nos botábamos con ela no bar da Laura e do Toño
cando meu pai viña no vrao e nos ibamos os dous cara alá a pasar a tarde.
Bueno, Loli, nada máis por hoxe. Bicos e ata outra,
Deli
martes, 10 de noviembre de 2009 a las 20:26
|
MOITAS COUSAS
Adelina ,esta ben que tamen teñas cousas que contar porque asi sendo moitas generacions millor ,mais aprendemos todos un pouquiño ,do Paco sabemos de xentes que nos precederon e que fixeron que o noso camiño fose mais facil ,porque que naide se olvide que nos aprendemos dos mais vellos ,que a veces parece que cheiran mal e nos apartamos ,e que eran tontos e non e asi ,aquelas xentes eran moi inteligentes pero non tiñan oportunidades de sair nin o pueblo do lado ,que nos vimos de eles,e algo fixemos.Cando era pequena unha vez a miña irma que era unha contestona e non se calaba ,dixolle on criado que tiñamos o Jose Benito (que meu pai trouxo o rapaz de Mandin ou cara la porque o seu pai suplicoulle o meu pai que o levase pra que aprendese un oficio e lle dera de comer ,eran tempos duros aqueles),dixolle que era parvo porque era criado e meu pai non lle rifou ,sentounos as duas na escaleira e dixonos que as personas todas eramos iguales ,fose quen fose ,que o que importaba na vida era ser o mellor dentro do que un era,e eso non se me olvidou na vida porque eu tiven que pasar por estar en un lado e no outro e eso aprendino ben,por eso Felexindo de parvo nada que demostramos po lo mundo adiante que somos humildes ,traballadores ,leales e uns mais e outros menos bos mozos e mozas.
Acordome Adelina dos teus pais ,eso que dices era asi ,o teu pai viña todos os dias co sachiño o lombo ca sana intencion de regar ,pero no camiño parabase ali na entrada dos teus abuelos onde habia unha pedra e unha ameixeira e ali pasaba as horas intentando falar ca tua mai,porque nos que eramos pequenos sempre andabamos por ali,eramos mais pesados cas moscas ,teu pai decianos que nos fosemos ,pero non habia maneira,dabanos diñeiro pra chicles e galletas,e outra vez nos tiña ali o pouco rato ,ademais como era a unica moza que tiñamos por a cruz cuidabamos de ela e nos esperabamos o Richard Gere de aquela epoca pra ela,e a teu pai deciamoslle que era vello pela,poque o do pouco pelo non e de ahora,a nos gustabanos os outros pretendientes pe la e o te pai eso xa o sabia,pero como no no conseguimos e alegrome ,casaronse eu quero recordar que foi un 5 de Enero ,poque despois os rapaces da boda fumos todos a cantar os reis ,si non e asi dimo ,porque estou sacando todo do archivo da cabeza e podo comfundirme,o que si me acordo e que se fixo na casa nova dos teus abuelos que non estaba terminada,por aqueles anos ainda andaria a tua abuela por Alemania,ainda non naceran a Manolita e o Miguel que xa non me acordo de eles.
Maruja como vives na casa que tiñan a Paca e o Pepe ahora eres veciña de miña tia Toña e da miña prima Maruja ,que esta na silla de rodas ,eu sempre a quixen moito a miña prima ,acordome de ela moito ,da miña tia sentendo non e asi ,esta prima e a Generosa do tio Casiano eran as que mais tiña en estima ,tamen penso que porque son boas personas ,que eso teñen as aldeas que o final todos sabemos moito de todos.
Xa vos deixo en paz con tantas historietas ,que o final pensades que son unha pesada ,hasta a proxima.
jueves, 05 de noviembre de 2009 a las 11:31
|
A roca e o fuso...
A tía Presentación era a nai da Adoración e da Manuela do tío Alberte. (Co permiso dos netos vou contar unha historia certa). Xa sabedes que antes se colleitaba moito liño en Terroso, e tamén había ovellas que che deixaban o nabal limpo se non abrías ben os ollos e as ceibabas ondequera. As ovellas e o liño tiñan en común algo moi importante para aqueles tempos: a lan=lan de liño e lan de ovella. O liño daba moito traballo antes de chegar a lan. Despois de sementar a liñaza había que ter moita conta de que non a paparan os paxaros e as formigas. Ós paxaros inda os escurrizabas con espantallos e carracas. Ás formigas houbo quen andivo a tiros a ilas cunha escopeta cargada de sal grosa e non había xeito de que desapareceran das leiras... Cando o liño estaba maduro botábaselle a fouce ós pés, ripábaselle a semente para o seguinte ano ou para vender na feira, e logo atábase en mañuzos pequenos para afogalos no rigueiro de xeito que "alagaran" ben... O cañoto apodrecía e despois de retiralo e secalo ben viña a maza, a tascadeira, para acabar no sedeiro. A parte fina remataba na roca e os tascos nun canelo de sabugueiro do que saían uns estraloques que xa te podes imaxinar... Unha vez cardado o liño facíanse unhas madeixas axeitadas para enrosquillar na roca e darlle traballo ó fuso. ¡Cantas mulleres non vería eu a fiar na roca e a puxar da mazaroca..! Despois de tan longo camiño xa tiñas a lan do liño... A lan das ovellas era moito máis sinxelo facerse con ila: collías a ovella por unha perna, deitábala no chan e alí mesmo lle rapabas as guedellas para que non pasara tanto calor no verán. Logo botábanse ó rigueiro para que se afogaran os carraxos e a medrar para o ano que ven... ¡Inda non empecei o conto! Se queres podes abrir unha saqueta de píbedas de colondro (tamén sirve de cabaza que xa leva o viño dentro) e pasaráseche mellor o tempo... O caso foi que a tía Presentación partira a roca vella a bourarlle no lombo ó gato da miña tía Correndoria (a tía Paquita) porque lle fora furtar un chourizo que metera a cocer no pote do caldo. Coa roca partida non podía fiar, e ise ano había unha boa colleita. Daquela os meus pais vivían parede con parede con ila na que hoxe é a casa do Pepe, que foi erguida despois de esborrallar os chapiteles que había antes. Nun deles tiña meu pai a carpintería. O meu irmán Pepe, xa un rapazote, era moi mañoso, herdado de seu pai, e sempre andaba a fabricar endeños coa navalla e a enxertar algún que outro dedos cando non levaba coidado... Un día estaba meu irmán a meter as ovellas na cortella e a tía Presentación bullaba as patacas na escaleiriña que tiña diante da porta de casa.
- Ai Pepiño, facíame falla unha roca, que partín a outra a bater no demo do gato da túa tía...
- Eu non sei facelas. Dígallo ó Manolo do tío Curita que lla faga, que teñen moitos freixos pequenos ó Carmanchón...
- Xa llo dixen, pero di que ti tés moita máis maña ca il e que tumba taramba...
- Pois eu...
- Se me fas unha roca e un fuso douche unha peseta...
- ¿Unha peseta..?
Antes cunha peseta mercabas unha folla de bacallao en san Vicente que che duraba ata que se acababa, que podía ser sempre se non a comías. A Pepe alumáronselle os ollos como a unha doniña cando anda famenta e non atopa un saltón para matar a fame. Qué non faría il por unha daquelas pesetas de prata que valería hoxe máis de trinta euros... O caso é que foi "estordegar" un freixo noviño, recén prantado, á lama do cura, alí onde hoxe se pode atopar a "piscina municipal", e artellou unha fermosa roca co seu correspondente fuso a xogo. Ata lle puxo o nome da muller.
- Tía Presentación, aquí ten a roca e máis o fuso...
- ¡Ai meniño, qué ben feitiña che quedou! Ven mañán que che dou a peseta porque agora xa é noite e non teño gas no candil para procurala na artesa, que é moi fonda e non se mira nada...
Ó rapaz xa se lle revirou o humor como a folla ó carballo da Portela, indo cara ó Cabanco. Unha vez coa roca en servicio a muller facíase roucieira para pagarlle. Pasaron tres ou catro meses e o rapaz xa pensaba en chamar ó cobrador do frac... Pero a sorte sempre axuda ós pobres... Un domingo, ó sair da misa, alá ven a tía Presentación de bracete coa súa filla. Era o momento máis axeitado, porque as mulleres case sempre levaban cartos para botarlle no peto a don Xosé por aquelo de estar ben con Deus e co demo... Entón Pepe sáelle á dianteira e dille sen máis contos...
- Ai tía Presentación, ¿e ló fíalle ben a roca?
- Fía, meu filliño, fía.
- É que inda non me deu a peseta que me prometera...
- Tiña intención de darcha ó chegar a casa, que xusto a traio aquí debaixo da aba...
E a muller non tivo máis remedio que erguer o mandil, coller da saqueta unha peseta e pagarlle a Pepe o encargo que lle fixera. Dese día en diante podías ver á tía Presentación na escaleira de casa a fiar na roca e a puxar da mazaroca, rindo e cantando, que era o dela... (Con todo o respecto para os nosos vellos).
Un saúdo para todos.
PacoBarxa.
martes, 03 de noviembre de 2009 a las 23:24
|
