AQUELES CONTOS
O dos teus contos xa o sabemos ,pero que seria de esta vida nosa sen os contos e os adornos que tu lle pos ,que parecen as campaniñas do arbre de nadal,a min pareceme moi ben ,pero ben sabemos todos que por aqueles tempos que aquelas xentes non saliran nunca da aldea estas cousas facianse ,a min contaronme que cando o meu abo veu de Cuba e se casou con miña aboa contoulle que traia un monton de cartos e miña aboa pensou que era certo e comprometeuse con el e cando xa estaba a cousa feita desatouse e descubreron que de cartos nada de nada ,que todo aquel diñeiro non valia nada ,pero se non fose por aquelo meu pai non nacera e eu tampouco ,po lo tanto tamen e de valorar que se teña esa cara pra facer esas cousas e non quedarse aparvado nun rinconciño.
Un saudo pros que ledes e non escribides,pero se fosemos mais , millor , estou segura que perdemos moitos contos interesantes.
miércoles, 16 de diciembre de 2009 a las 12:54
|
|
|
Seguimos a matar... o porco.
 O demo en por si non é malo. É a xente quen fai que o sexa. O Bochinche, que sempre pensara que meu pai era unha edición andante da biblia, palabra santa, fíxolle caso ata o punto de limparlle os dentes ó porco cunha brocha das de afeitar para que tivera o bafo mentolado. O caso é que cebou o porco con toda aquela mercaduría, que case que lle acaba cos aforros de Cuba, engadíndolle uns xoreliños fritidos e troitas á vinagretta, por darlle un tinxe caribeño, chico. E chégalle ó animal o día do embarco a ese país sen retorno. Como non ten carro, por non pedilo emprestado déitao enriba da cama e alí mesmo, mentres o porco bota unha sonada, espétalle un machete dos de cortar a cana de azucre alá na illa Grande e que pasou a inspección da aduana agochado no forro do baúl acugulado de quincalla da que xuntara na casa. Co sangue deixa as paredes que nen pintadas ó gotelé. E xa non digo o xergón, a roupa da cama e a que leva posta, que non servirán nen para darllas ós pobres de misericordia. Unha vez deixa de chorincar o animal, e inda co corpo quente, alí mesmo o racha por a barriga e comenza a puxar daquelas tripas cheas coma miocas ben fartas ó tempo que a muller vai facendo os atados nas varas con fíos de lan, que nen tempo tivera de arrincar catro xuncos e cumplir coa tradición local. Unha vez atadas as tripas colgaron todo enriba da lereira il e máis a tía María, para logo darlle calor coa fin de secar o fumeiro e poder gardalo na artesa... O resto do porco dónanllo ós veciños e o que ninguén quixo comérono os cans. O que o Bochinche pretendía era facerse célebre coa receita dos chourizos como xa o era por mor das patacas bravas, que foi outra fazaña das súas. Pasa o tempo. A cousa ía collendo coor co agarimo da leña de carballo, que por alí, naquel tempo, só era preciso carrexala do monte. Hoxe hai que mercala... Na revíspera do Nadal dille o Xosé á súa muller...
- María, imos ter que probar os chourizos por ver qué tal para convidar ó compadre no día grande da Festa.
- Vindo de quen ven... non sei eu.
- Xa sei que o compadre sempre anda de carallada. Só fodería que me fixera gastar os meus aforros de Cuba cunha trasnada das súas...
- Se os pobres de esprito foran ó ceo xa fai anos que estarías alá... Á noite vou cocer dous por ver, inda que me cheira...
E chega a noite. Eso de que chega a noite é un conto de nenos para que vaian durmir, porque, se che digo a verdade, eu xamais vin que a noite se fose a ningunha parte. Dille a muller ó Bochinche...
- Toma, proba a túa receita.
- ¡Miña non, carallo! Non me apoñas a min un carro que non é meu. Vai ser mellor que o fagas ti, que tés o gosto máis puído.
A muller férralle o dente de tal xeito e con tanto xenio que leva por diante a punta da lingua. Coa door non se decata de que aquelo non é máis que merda. O Xosé, vendo á muller coa boca pechada e con cara de felicidade, fai o mesmo co anaco que lle tocara en sorte.
- ¡¡Me cago nos túneles do Montefurado!! Déixame ir alá que lle vou eu dar a receita dos chourizos embolados.
Se non é por o cadelo que non o deixou entrar en casa non sei se a istas horas estarías a ler o que leis, porque con toda seguridade non tiña nacido eu...
- ¡Ven, sae fóra, que vas saber o que facemos en Cuba coa cana de azucre que se pon por diante! Líbrate o can, que teño medo de que me contaxie a rabia... Que se non...
- Atende un pouco, Xé. Todo o que entra por a boca tarde ou cedo acaba saindo por o cú... ¿Ou non o sabías?
- Sabía.
- ¿E qué cousa sae por o cú?
- A merda.
- O que eu che dixen sempre. Se comes un centolo non pretenderás cagar cen toliños...
- ¡¡Se te levara o demo ó máis fondo do inferno!!
- Seguro que vendías as cinco vacas para pagar o meu rescate... ¡Cánto non chorarías sen min!
Fin do conto.
Nota: Iste conto é inventado. A miña intención é que o pasedes ben con humor. Se alguén se sente ofendido por algo, pídolle disculpas. Teño máis capítulos se vos interesan... Que sexades felices.
PacoBarxa.
martes, 15 de diciembre de 2009 a las 22:54
|
|
|
TI SI QUE SABES
Eu xa sabia que nombrandoche a matanza ,ti empezabas a desarrollar esa mente tan desperta que tes pra contarnos un sinfin de hitorias de :porcos ,marraus ,leitons e como cada un lle queira chamar,e seguro sabedor de todo eso.
Pois queixabame eu do tempo ,que o frio non chegaba e mira ti por donde se presentou onte ,que tiñas que porte na lareira a quentarte que se non ateriaste co frio,Deu escoitoume seguramente e deulle pena das miñas queixas e mandou o frio cara o este ,xa temos neve eiqui o pe mismo,pra matanza e o que queiramos .
Maruja onde andas? ,que non supemos mais de ti ,un saudo pra todos.
lunes, 14 de diciembre de 2009 a las 13:18
|
|
|
Segue a matanza...
Pois ó Bochinche chamábano así porque en Cuba tiña un chiringuito, un kiosco, que se víu na obriga de abandonar na fuxida da queima fidelina xa que no barco non llo deixaron meter. E non era porque fose parvo, non. O que pasa é que a xente arrímalle os milagres ó primeiro santo co que se cruza no camiño. Un home que ven de Cuba non coñece os nosos hábitos. Por coñecer non os coñecen nen os freires, xa que agora andan todos en bermudas... ¡Xa está ben! Conta o que teñas que contar e déixate de parvadas de diccionario barato... Perdoa, non é por ti senon por mor do bolígrafo, que con iso da libertade de expresión pensa que pode dicir o que lle pete... O caso é que o Bochinche, e agora son eu quen fala, non tiña putañeira idea do que era a matanza do porco. Sí, xa vira que lle espetaban un coitelo así de longo despois de deitalo enriba do chedeiro do carro, e que logo o chamuscaban cunhas pallas acesas.. e que as mulleres ían ata o regueiro por estremar e lavar as tripas. As delas non, as do porco. Máis tarde podía contemplar por debaixo do canizo onde se secaban as castañas unha chea de chourizos atados con xuncos a uns paus de amieiro que xa ven lavado do rigueiro. Había chourizos grosos, con cebola e cabaza, outros de chicha magra que se deixaban para comer no verán, en tempo de seitura ou na colleita das patacas, o bandullo ou recheado (en Sarreaus din rechilado) e as androllas ou andolias, onde se metía toda a osamenta miúda resultante de desfarrapar o marrao.
- Ai Xusé- dille o Bochinche a meu pai. Estoume a fixar e inda non entendo como carallo se enchen os chourizos.
- E ló...
- O outro día merquei na feira o mellor leitón...
- ¡Porco!
- ¡Porco serálo ti, cona!
- Chámase porco. Leitón é cando inda é pequeno e bebe leite...
- De leite... leitón. ¿E por qué lle chaman tamén marrau?
- Porque se come coa mau... Deixa agora as moscas e concéntrate no que queres saber do conto.
- Que non sei facer os chourizos.
- ¡Tamén te afogas na mexada dunha cerifolla! Se o porco é bon... os chourizos fanse solos... ¿Para cándo queres a matanza, se se pode saber?
- Alá cara o vinte de maio, que foi cando casei.
- Para que cha caguen as moscas. A matanza nestas terras debe facerse de novembro a febreiro, tempo frío. Cando chegan as moscas brancas da neve matan ás outras e non corres o risco de que che estraguen a festa.
- Ben, xa entendo. No mes de Nadal doulle co sacho na cacheira ó porco e xa teño chourizos e chourizas, bandullos e androllas, xamóns, untos e pernís para todo o ano...
- ¡Carallo, qué fame che meteron os aires do Caribe! Ás cousas hai que darlles tempo. Se vas matar, por exemplo, o dez de Nadal empezas un mes antes os preparativos da chourizada.
- Deixa que tome nota, non me vaia levar o vento as ideas.
- Risca co lápiz do carpinteiro... O primeiro que debes facer é lavarlle as tripas ó becho, dándolle a beber durante unha semana auga morna con ortigas, perrixel e un chisco de farelos de landras moídas. Dese xeito limpa todo canto hai por o camiño e colle un recendo a horta dos Mallotes que te cagas. Agora empeza o recheo propiamente dito. Conchos, figos e melindres de Alariz que non fallen... Podes botarlle unhas améndoas de Bribiesca, por se ven algún castelao por acá e o convidas a probar os chourizos. Non de esquezas das empanadas do Chandoiro nen dos bolos de Viana.
- ¿De Viana do Bolo?
- ¡Pois claro, non vai ser de Viana do Castelo, que fabrican os chourizos con bacallao!
- É que me estás a dicir tantas cousas que non sei se despois acertarei coa receita verdadeira.
- É moi sinxelo: o luns fártalo de melindres e chícharos da Rasela, o martes marmelo de mazás cunha pinga de anís do chimpancé, o mércores empanada de noces con sirope de pavías, o xoves tápaslle o cú cunha rolla de cortiza para que a tripa encha ben e non entre o vento, o venres daslle unha boa ensalada de marisco coa finalidade de que colla boa coor, e o sábado espétaslle o coitelo nas gorxas para que non poida irse de carallada todo o fin de semana.
- ¡Pobre animal, tamén ten dereito a un pouco de troula antes de morrer!
- ¿Ti queres os mellores chourizos e que se fale de ti ata que a burra mexe leite?
- Home... canto máis se fale mellor.
- Pois empeza xa, que despois é tarde..
(continuará)
(O orixinal do conto é propiedade de PacoBarxa).
domingo, 13 de diciembre de 2009 a las 21:31
|
|
|
Unha matanza moi orixinal. (De leria).
O Bochinche non é que se chamara así. O que acontece é que na Galicia enxebre, a verdadeira, que non ise espantallo que algúns queren poñer entre ela e os miñotos, había algo moi lene, semellante a unha feilota, que se chamaba a retranca, que nos invernos fríos impedía que se che metera en casa a condenada santa compaña. Cicais foi Quevedo quen a sementou por acá, que por alá xa o fixeron os mouros na súa fuxida dos fedumes de dona Xabel de Castela... Feilota ven de Feilas, un lugar do tempo do nabo onde inventaron os peidos cando se acabaron as pedras para botarse á cabeza nas pelexas, que non eran poucas. Dese xeito chegaron a celebrar os Xogos Olímpicos do Peido, nos que case sempre gañaban as feilotas porque ninguén as vía pasar. Para que todo fose legal catalogaron as ventosidades culinarias en peidos, feilas, feiliñas e feilotas. Os peidos eran coma unha tronada, as feilas un repique de caixa, feiliñas unha bandada de paxaros na procura de onde durmir, e feilotas... algo tan sutil que só se podía detectar co narís ben sonado... De feito houbo un home ó que lle chamaban o tío Feilas porque na matanza do porco por onde pasaba il xa non facía falla espetarlle o coitelo ó animal, que morría por non cheirarlle as ventosidades... ¡Qué porcos somos algúns! (continuará).
domingo, 13 de diciembre de 2009 a las 11:28
|
