Ei vai, ei vai, ei vai o Carnaval...
"Ei vai, ei vai, ei vai o Carnaval,
tan bonito como era e que pronto
se nos vai..."
Pois eu recordo un ano que meus tíos e eu nos disfrazamos e fomos
co meu avó dar unha volta polo pobo: a miña tía Luisa iba disfrazada
de enfermera, a Manoli creo que levaba un vestido coma dos anos ´20,
desos de bailar charlestón, o Miguel unha careta azul que tiñamos na
casa e que metía moito medo- por iso sempre estaba guardada no faiado,
jajaja- e eu iba de Caperucita Roja ou Carrapuchiña Vermella. Fomos rúa
Cruz abaixo e noso destino final foi a tienda do Roque,onde meu abuelo
nos comprou uns chicles "Niña", daqueles cilíndricos que arrecendían de qué
maneira!!! Recordo que enseguida nos recoñeceron ( vamos, se tampouco
nos vestiramos con intención de que non o fixeran...) e tamén recordo
unhas mulleres que vivían perto da tienda do Roque tirando cinsa pola
ventana, unha das costumes do noso pobo en carnavales era esa.
Tamén era costume tinxir con tinta de paus queimados ou pilas á xente
que vías pola rúa, claro, acercándote quediño e con disimulo, non
foran a descubrir a túa intención...
Tamén recordo varios anos que o disfraz de "velliño/a" tivo moito
éxito, sempre había varias persoas, rapaces, sobre todo, que se
disfrazaban desto, con toquillas negras e con caxatiños, jajaj!
Tamén nunca faltaban os burros nestas festas, sempre este pobre
animal estaba presente dunha forma ou outra no teatro do Entruido.
Outra cousa que vin bastantes anos foi ós chocalleiros, recordo que
iban envoltos como en lenzos brancos, dos pés á cabeza, colgadas
polo corpo enteiro unhas campaíñas prendidas coma con lazos de colores,
¿era así ou non?, eu supoño que as campaíñas esas eran similares
ós chocallos que levan os peliqueiros de Laza ou Verín, vamos, que
cumplían a mesma función..., pero eran moito máis pequenas.
Recordo que se vías un chocalleiro destes tiñas que correr porque
como te vira, viñera detrás de ti e conseguira collerte entón creo
que lle tiñas que pagar unha cerveza ou algo así. Concretamente,
recordo que unha vez veu un detrás de meu tío Toño e que o perseguiu
incluso ata dentro da casa, meu tío conseguiu esconderse na lareira,
cerrando a porta tras de sí, ó final o chocalleiro como non
logrou abrir a porta aquela, ou ben por vergoña de estar dentro
dunha casa allea, deu a causa por perdida e tivo que marchar sen
cobra-la súa cerveza.
Que alguén conte máis sobre a figura dos chocalleiros, se sabe!
¿Era típico comer os chourizos pegureiros nesta época do ano
ou eran outros?, xa non recordo ben...
Saúdos a tod@s e ata outra,
Adelina
P.D.: Aquí en Madrid está nevando coma nunca en doce anos que levo
aquí!!! parece unha postal de Natal, algo moi raro de ver nesta
cidade!!!
domingo, 10 de enero de 2010 a las 23:04
|
Recomendación de libros
Hola a tod@s,
aquí poño un fragmento dun libro que me gustou moito e que lín fai
un ano, aproximadamente, este fragmento trata sobre a importancia de
non olvidarnos das nosas raíces:
LA ELEGANCIA DEL ERIZO
Idea Profunda nº 14
"hemos ido a tomar un chocolate con bizcocho a Angelina, el salón de té de la calle de Rivoli. Me diréis que no puede haber nada más alejado de la temática «jóvenes de los suburbios que queman coches». ¡Pues bien, estáis muy equivocados! He visto algo en Angelina que me ha hecho comprender ciertas otras cosas. En la mesa junto a la nuestra había una pareja con un bebé. Una pareja de blancos con un bebé asiático, un niño que se llamaba Théo. Hélene y ellos se han caído bien y han pegado la hebra un poco. Se han caído bien por ser los tres los padres de un niño diferente, por supuesto, por eso se han reconocido y han entablado conversación. Nos hemos enterado de que Théo era un niño adoptado, que tenía quince meses cuando lo trajeron de Tailandia, que sus padres habían muerto en el tsunami, así como todos sus hermanos. Yo miraba a mi alrededor y me preguntaba: ¿cómo se las va a apañar? Estábamos en Angelina, al fin y al cabo: todas esas personas bien vestidas, que paladeaban con aire afectado unos dulces birriosos y que no estaban ahí más que por. ..pues por la significación del lugar, la pertenencia a cierto mundo, con sus creencias, sus códigos, sus proyectos, su historia, etc. Algo simbólico, vaya. Cuando se toma el té en Angelina, se está en Francia, en un mundo rico, jerarquizado, racional, cartesiano, regulado. ¿Cómo se las va a apañar el pequeño Théo? Ha pasado los primeros meses de su vida en una aldea de pescadores en Tailandia, en un mundo oriental, dominado por valores y emociones propias donde la perte- nencia simbólica quizá se ponga en práctica en las fiestas del pueblo cuando se honra al dios de la Lluvia, en el que los niños viven inmersos en creencias mágicas, etc. y de repente helo aquí en Francia, en París, en Angelina, inmerso sin transición en una cultura diferente y en una posición que ha cambiado de manera radical: de Asia a Europa, del mundo de los pobres al de los ricos. Entonces, de repente, me he dicho: quizá, dentro de unos años, Théo tenga ganas de quemar coches. Porque es un gesto de rabia y de frustración, y quizá la rabia y la frustración más grandes no sean el paro, ni la pobreza ni la ausencia de futuro; quizá sea el sentimiento de no tener cultura porque se está dividido entre varias culturas, entre símbolos incompatibles. ¿Cómo existir si uno no sabe dónde está? ¿Si se tiene que asumir a la vez una cultura de pescadores tailandeses y otra de grandes burgueses parisinos? ¿De hijos de inmigrantes y de miembros de una gran..."
A verdade é que un, sobre todo ó principio, fóra da sua terra, sentese coma unha
planta transplantada, incluso coas raíces un pouco ó aire, sentimento que pode
ir pasando por varias etapas..., eu creo que ó final o importante e ter ben
claro o que fomos, aceptalo cos seus mais es seus menos e non esquecelo nunca,
só cunha base forte se pode ir adiante e con máis seguridade na vida...
Lestes algunha vez o libro de Vilardevós, de Silvio Rodríguez? aínda que é verdade
que non conta historias que pasaron en Terroso, senón en Villardevós, recoméndovolo
para ler, é moi divertido, a verdade que case non parei de rir dende a primeira
páxina ata que cheguei ó final, e conta cousas dun pobo que todos entenderemos
fácilmente, aínda que non creceramos nel..., pero ó menos pasamos moitos anos no
Colexio de Vilardevós e ler este libro é unha auténtica delicia, xa que moitas
historias poderían haber pasado, igualmente, en Terroso. Ó fin, a xente dos
nosos pobos temos moitas cousas en común!!!
O problema é que creo que é bastante difícil de conseguir, xa o era hai uns
dez anos, imaxino que agora máis aínda...; outra opción é ver se se pode
descargar en internet, que non creo...
Javi, a ver se te animas e nos escribes algo, tamén quedan páxinas en blanco
para que enchas ti, que xa me dixeron por ahí que che gustaba moito conversar...,
eu espero que tamén che guste escribir ; )!!!
Ata outra,
Adelina
viernes, 08 de enero de 2010 a las 22:45
|
OS CARNAVALES
Teño que decirvos que oxe eiqui esta nevando ,que non e unha noveda pois todo o pais esta mais ou menos,que a serra de Miramar que esta detras da miña casa esta toda blanca ,non sei se coller os eskis e facer unhas baixadas ,que xa teño ganas ,este ano non metin as botas nos pes e xa e tempo ,este frio ven moi ben pra que se curen os chourizos e os salchichons que fixemos ,que se non no me sirve de nada pasar as calamidades que pasei pra lavar as tripas dos porcos,que a miña sobriña, a Yasmina partiase da risa cando se rompian e me poñia toda de m....,que sabe ela o que era antes ,ahora so e uha anecdota pero que cando os disfrutas xa nin te acordas do traballo que che dan.
Eu non sei quen eres Javi,pero podes presentarte e asi sabemos todos de que familia ves e xa nos contaras algo ,que todo e interesante o menos pra min que estoi aprendendo cada dia cousas novas e non so da miña profesion ,senon da vida ,que e o mais importante,todos temos algo que contar.
Onte ,como moitas veces acordabame de meu pai e xa que estan proximos os carnavales acordeime dos carnavales,creo que foi do ano 75 ,que meu pai lle comprou un burro on gitano por 300 pesetas e paseouse todo o carnaval co burro ,con xente encima e cando terminou o carnaval o pobre do borreco morreu sin compasion .Outro ano vestiuse de Guardia Civil ,cun uniforme que lle deixara o Paco o sargento de Villardevos que era primo da miña mai,creo que eran el e o Manolo da Concha os que se difrazaron ,tamen me acordo cando se vestia de chocalleiro,que xa me direis vos si se sigue disfrazando a xente po los carnavales ou non
Un abrazo pra todos
viernes, 08 de enero de 2010 a las 11:55
|
