OS MALES
 Onte puxenme a escribir e viñeron a ofrecerme cartos e deixeino de seguida , pero cando empezaron a decirme que esos cartos pagabanse o 24% , eso xa me cambiou a cara pensando nos meus clientes ,ateridiños como estan co inverno que fai na calle e nos bolsillos da xente ,a cousa cambiou e deronme as 20 horas,sin negocio,pra eles,claro
Cala home cala que con eso das vacas, parece mentira que eu nacera en Terroso e sempre habia vacas po los camiños e non habia cousa que mais medo me dera , unha vez ali diante da fonte dos tres caños estaban unhas vacas no pilon e meu pai sabendo o medo que lle tiña avisoume que tiñan que ser escornonas ,porque levaban os ollos tapados,pensando eu que non me vian arrimeime elas e xa me tendes ali metida no pilon cas vacas e cos sapos ,non morrin desas porque terá que ser doutra cousa,pero o medo foi a mais,inda agora rodeada de bichos como vivo ,as vacas non,non,non.
A min pareceme que esto da gripe nova ,dixose mais do que vai ser ,de feito fixeronme vacunar e non sei si eso e vo ,estaran cos experimentos con nos.
Na miña casa os remedios pros males casi sempre son caseiros , pro catarro e a gripe (un caciño no lume con viño si e caseiro mellor,uns figos secos ,tomillo e un pouco de mel, todo ben cocidiño unha media hora pra que quede un jarabe)eso no no supera ningun doctor ,eso e receta dos doctores de antes .Antes a verdá e que con aguardiente e pouco mais curabase todo ,tampouco habia muitas cousas.
Teño unha visita e non podo seguir ,deixovos hasta outro dia .
martes, 26 de enero de 2010 a las 17:26
|
|
|
O Entroido.
Meu pai tiña unha vaca. Daquela era normal ter unha vaca ou dúas ou tres... Chamabámoslle "a Roxa", non tanto porque fose desa coor, senon máis ben por o xenio que levaba con ela. Era o máis parecido á "Pasionaria", aquela muller que tantas "dolores" de cabeza lles fixo pasar a moitos que caíron nas súas mans. Dicía o tío Fidel, o pai do Vicente o gaiteiro, que foi prisioneiro dos roxos no Val dos Tumbados en Madrid, que cando pasaba aquela muller por o campamento coa pistola na man e berrando como unha tola... moitos mexábanse nos calzóns, porque ó máis mínimo movimento espetábache unha bala na testa e acababas no barranco... Pois algo así era a vaca Roxa. Acraro as cousas: O animal non era mao. Tiña as súas teimas (manías)... Cando se achegaba un afiador... con só ver a roda ou escoitar o chiflo xa erguía as orellas, apuntaba os cornos cara ó ceo e ás catrapolas botábase contra o inimigo... Non houbo que lamentar danos persoais, inda que máis de unha roda tivo que ser reparada despois de afiar os cornos nela... Pois... no entroido había unha vaca de mentira, que seguro xa tedes visto. Antes andaban con ela os do Pipá e o meu primo Anxelito, e algún que outro mozo. Despois perdinlle a pista e seguro que sabedes vós máis ca min por onde anda agora. Era unha táboa con cornos e un farrapeiro vello para tapar o "touro" de dúas patas que se metía debaixo. Cando saía o touro a festa estaba asegurada, pois o que máis e o que menos tiña medo de que lle meteran o fuso por algún burato xa feito... ou que lle fixese outro en mal sitio, que co frío que fai no inverno non é para andar coas tripas colgando.
Aquela tardiña fora eu coas vacas para o prado ó Campo. Xa de volta atópome con que estaban a correr o entroido na eira da forxa. Meu pai xa estaba á zuchía do animal por se tentaba facer algunha trasnada... Pois non houbo escapatoria. Cando a Roxa descubre o "touro" lánzase carreira aberta para desmontalo... Menos mal que a Pura e a Carlota sempre tiñan o chapitel cheo de xestas e o "touro" foise meter entre elas... que se non... Imaxínate o que lle houbera pasado ó Xico do Pallas se fose il quen ía debaixo da táboa. (Falo do Xico como podo falar do Nicolás, o Ramón, o Polo e outros máis que tamén merecen ser lembrados por todos). Despois de calmar ó animal tivo meu pai que botarlle un lazo de corda ás orellas para poder levar á "Pasionaria" (perdón, a Roxa) ata a corte, onde estivo a bufar e espatexar máis de unha hora. Iso de botarle o lazo de corda ás orellas debía ser moi doloroso para os animais cornudos, xa que llas trincaba contra os fusos de mala maneira... Se a min me doían cando o mestre don Pedro me facía medrar dous furcos a pusarme delas... qué non sería unha vaca co que pesan as condenadas.
As cousas do entroido son así: se non hai que contar sempre podes botar man da imaxinación e pensar que estás metido nun allo camiño das galaxias celestiais. Que teñades un bon entroido, antroido, entruido, introitus ou como lle queirades chamar. Seguro que en vasco non ten nada que ver. Que se vexa...
PacoBarxa para tots.
domingo, 24 de enero de 2010 a las 12:34
|
|
|
O trancazo.
Vexo que andades moi liados coa matanza... ¡Non sei eu! Penso que por ista vez os "porcos" somos nós, xa que o coitelo da gripe fai máis estragos que as fachas de palla. Se vos digo a verdade a cousa anda un pouco quente. Antes bebías uns grolos de augardente e ías soltando virutas cara onde fixese falla. Hoxe todo remata nas urxencias dos hospitais. ¿Será que a cachaza xa non é a mesma que facían os nosos pais ou máis ben que nos estamos a converter en mateiga de ovella? Naqueles tempos mollabas unha codia de pan centeo nunha tixela ben quente de caldo e todo andaba como andaba: dando coa viqueira das zocas contra as pedras e xogando ós vedrellos cos piollos. Chegabas ó monte e, se tiñas sorte de atopar leña seca, prendías unha fogueira que daba vida ata ós paxariños ateridos. Hoxe... hoxe... Teño topado co Pepe e a Paca, coa Toña e outros que viven por Vigo, e o que máis ou que menos leva o narís pingando... Son cousas do andacio ou trancazo... ou esa gripe política coa que nos quixeron asustar para manternos caladiños e con medo. A dicir verdade seremos máis sabios, pero cando sopra o vento ó repiapelo fainos andar de cú e costa arriba...
Dicían os vellos que "o catarro cúrase co xarro". A pesares da lei seca de tráfico a mellor solución a moitos dos problemas de saúde segue sendo un bon xarro de viño da nosa terra, un bandullo ben cocido con patacas e grelos para encher o odre e unha partida á birisca sentado no escano ó pé da lareira. Aqueles foron outros tempos, ainda que moita xente volve a querer vivilos restaurando casas e costumes dos vellos. Se vas conducir... non bebas por mor dos puntos e dos chimpos na estrada. Pero se non conduces e sintes que o andacio che quere dar un trancazo... ¡dálle cunha moca de carballo no couquizo e bótalle fóra os miolos, que a vida ben merece que se loite por ela! ¡Tampouco te pases, non lle vaias dar ó veciño de ó lado! O pai do Celso, o tío Roque, sempre andaba a coxear e queixarse de que cagaba pouco. Un día tropeza co meu pai cando viñan de buscar viño da adega do Outoredo.
- ¿Qué che pasa, Manoel, que tés mala cara?- dille meu pai.
- Ando un pouco fodido da tripa.
- A culpa é túa, pois en vez de beber o viño... véndelo, deixando a tripa ás escuras. Bótalle unha xarra de viño ó xantar xa verás como as patacas e touciño que comes se desfan mellor...
Foi man de santo. Meu pai sabía moito de todo iso porque, sendo como era curandeiro, cando alguén viña ferido o primeiro que lle facía era darlle unha copa de augardente por ver se perdía por algún burato. Logo fretáballe ben as feridas e se sobraba algo do augardente... tamén lle "alpinaba" o cotobelo por celebrar o bon traballo da operación. ¡É broma!
Ó que vou, non vos deixedes levar das gripes e a escribir, que anda a páxina un tanto calada. A ver se podo rematar o que me quedou do entroido por falla de batería. Un saúdo para todos.
PacoBarxa.
domingo, 24 de enero de 2010 a las 11:46
|
|
|
O Entroido.
Entroido, entruido, antroido... ven do latín "introitus", que sería a entrada en algún lugar ou tempo. Xa en tempos de romanos celebraban a preparación á entrada na primavera con festas e troulas diversas. A herdanza de tales costumes pasou á cristiandade para entrar na cuaresma, tempo de preparación á chegada da Pascua, a do Manolo da Cruz non, a de Resurrección. A palabra castelá "carnaval" non recolle o significado de entrada, senon de "botellón carnal", que despois veñen os curas e non nos deixan divertir... Como antes iban da man a relixión e a política púñanse de acordo para que a xente misturase ledicias con tristuras na pobre vida que levaban durante o ano. Nistes tempos todo está a perder o seu sentido orixinal e as recuperacións de tradicións non sempre é fiable.
No meu tempo unha das cousas máis importantes eran os chocalleiros, vestidos con farrapos vellos e con chocallos dos que se lles puñan ás vacas e cabras cando ainda as había en cantidade. O chocalleiro ía armado cun "fargallo", que non era máis que un pau con tiras de trapo nunha punta, que mollaban onde cadraba e logo dábanche nas pernas para enlarafurarte todo. Algo parecido a unha "fregona", inda que non tan limpa. Ainda recordo os nomes dos mozos, maiores ca min, que se vestían de chocallos. Iso de tinxir con pallas queimadas e cremas dos zapatos era máis ben de nenos. O borrallo botábase abondo cando saían todos á rúa e había quen acababa no pilón para poder recoñecelo. A batalla, en resumo, era máis ben entre os mozos e as mozas que tiñan formigas no corpo, coma hoxe, e aproveitaban a festa para desbocarse ata onde se podía. Houbo anos en que non se podía correr o entroido. Máis tarde foise permitindo, sempre que non se tapara a cara, xa que había malintencionados que facían verdadeiras animaladas que as autoridades tiñan que evitar. Hoxe a cousa vai por mellores camiños de entendimento, a pesares de que convén saber onde se mete ún...(Non quero moralizar con isto). Tampouco podía faltar o touro, unha táboa con cornos tapada cun farrapeiro que facía "moscar" de medo ós máis cativos.
Acábaseme a batería e non estou perto dun enchufe. Por iso acabo aquí. Pasádeo ben, que os de Terroso temos fama de gallofeiros e boas persoas.
PacoBarxa para todos os amigos.
lunes, 11 de enero de 2010 a las 22:13
|
|
|
JAVI
Hola Javi perfecta la informacion , desde luego que estoy superinformada , tanto a tu padre como a tu madre les conozco a tu madre mucho más , sino , hablale de mi , te digo que fui a su primera boda , que más de una vez estaba con tus hermanos mayores , tanto en una casa que tenia cuando se casó y más tarde en la que se hicieron más arriba de la nuestra , hasta te podría hacer un plano de aquella casa , me acuerdo hasta cuando tus hermanos jugando con fuego quemaron la casa y se apago a cubos con agua que cogiamos de casa del señor Graciano .
Cando levo escrito a mitad do parrafo doume conta que estou escribindo en castellano,non teño desperdicio,como che decia Javi a tua mai que che conte que ten moito que contar da sua vida e das nosas.Acordome da tua abuela moitas veces ,ali o pe da porta co mandil posto ,inda me acordo daquela cociña ,siempre quentiña no inverno e das habitacions (esto e deformacion profesional,por algo me dedico esta profesion ,como podedes ver)e de quen dormia en cada unha delas e donde facia as sardiñas asadas o tio Julio,cando o Manolo traia o pescado ,hasta estou acodandome cando teu tio Julio veu da mili a primeira vez e traia un cinturon de monedas de real daquelas que se parecian as de 25 pesetas ultimas.
Tamen me acordo das cousas malas pero os meniños temos que deixalos que estaran no ceo,porque non merecian aquel final,dame pena so de pensalo.
Un saludiño .Estou esperando que nos contan Paco e os outros do carnaval,Adelina xa no lo contou.
lunes, 11 de enero de 2010 a las 19:03
|
