CONTADENOS COUSAS
Boas , cando contades esas cousas entrame a morriña do galego ,contando que como todos sabedes vivo no campo e todas estas cousas son cercanas a min ,pero daquela maneira que era a vida no campo antes era outra cousa , que vos vivistela moito mais que eu ,porque unha rapaciña de 10 anos que se foi do pueblo non pasou todas esas esperiencias que tedes vos,e todo esto e interesante que se conte pra que os mais novos sepan o que eran aqueles tempos e non se esqueza un do pasado.Cando o outro dia falabas da guerra dos franceses ,non fai un seculo que pasou a nosa guerra civil e seguro que non e vo olvidarse do que viviron os nosos avos sin pretender porse de ningun lado.
Un abrazo pra todos
jueves, 18 de marzo de 2010 a las 16:42
|
A bica de millo.
En tempos todas as casas tiñan a súa lareira para acender lume e poder dise xeito preparar as comidas e escurrizar o frío, que moi condenado xa viña feito dende o lombo das Fonteiriñas. Eu acórdome que, a falta de xestas e torgos, había que apañar unhas carradas de carqueixas e queirugas para prender os cañotos grosos que non ardían se non se lles botaba un pouco de "molle". No inverno o lume estaba aceso o día enteiro para ter a casa un tanto habitable... Despois da cea, que case sempre era unha boa tixela de caldo con pan esfaragullado e algún anaquiño de touciño que xogaba ás escondidelas entre as berzas, había que preparar o almorzo do seguinte día. Cando tiñas un chisco de fariña milla, a nai ou a avoa compuñan unha bica arma, que cando iamos deitar se enterraba debaixo da cinsa para que recocera co calor da pedra da lareira. ¡Qué ben sabía aquela bica milla ás sete da mañán, cando te erguías porque as vacas xa non aguantaban máis sen papar! (Mañán sigo).
miércoles, 17 de marzo de 2010 a las 17:26
|
Hola
jajaja,xa era hora de que foson aparecendo noticia frescas pola paxina,que ultimamete parece que estades de vacacions ou tal vez conxelados do frio que non contades nada,,jajaja seredes vagos...
hustame moito leer esta cousiñas que poñedes de antes, tanto que as teno todas pasadiñas a papel logo cando vou a terroso comentoas co meu pai (o pepito?e asi aclarame algunhas cousiñas xa que so teño 26 anos e as veces quedome en blanco.
o outro estuven leedo angunhas e gustoulle moito esa de paco que se titula
ora hou...fixolle moita gracia oir esa palabras da miña boca jajaja
bueno un saludo loli, deli .paco...e toda esa xentiña que anda por ahi,ainda que a alguns no vos coñece e a outros fai moito que non os vexo,
ata outraaa...
Javi fernandez
martes, 16 de marzo de 2010 a las 0:23
|
As burrigañas.
 O outro día soñei que estaba nos Penediños. Por os Lombeiros abaixo baixaba unha recua de soldados franceses coas súas espingardas cargadas e as baionetas espetadas no cano, dispostas a furarlle o bandullo a calquera que non lles abrira a porta de par en par. Xa se sabe que por onde pasaban os franceses de Napoleón... deixaban á xente sen calzón. Era no tempo da colleita das patacas. Naqueles tempos inda a xente non gañara para mercar unha xunta de vacas e tiña que conformarse cun burreco mal mantido e á tornaxeira. Como é de supoñer as leiras estaban mal traballadas porque os animais non podían coas charrúas de ferro e só podíar riscar un pouco as leiras para mal sementar algo que colleitar despois do verán. Aquel ano foi moi seco e as pataqueiras secaron antes de tempo, por o que as patacas quedaron todas burrigañas (cativas coma noces para quen non o entenda). Pois o caso foi que, cando viron os poucos veciños que baixaba a tropa dende Portas abertas, onde se adicaron a estoupar foguetes para que a xente soubera que alí estaban os collóns de Napoleón... Antes de seguir quero facer unha aclaración: os collóns de Napoleón non eran os ovos, non, ¡líbrenos Deus! Chámolle así ós soldados porque por onde pasaban "collían" todo canto bon achaban e levábano para Francia. De qué, senon, está cheo o museo do Ubre (léase Louvre)...Pois cando os veciños viron baixar a tropa, uns a pé e outros andando, menos o caporal que viña nunha besta roubada na Moimenta, tiraron as guinchas coas que arrincaban as patacas e fuxiron cara o Carmanchón, deixando atrás a colleita e os burros. Os animais, ó vérense libres, empezaron a hornear e rinchar... que axiña chegou a noticia a todos os compañeiros do pobo, que deberían ser perto de trescentos... O caso é que en menos de media hora xuntáronse nas leiras de Ó Mallo unha borrallada de defensores do Vilar de Terroso. Axiña se organizou o comité de defensa e comenzaron os preparativos das manobras... Todos no seu posto. O tataravó da burra do Choupín facía de xeneral. ¡Ai o carallo, non temos munición... e os franchutes veñen armados coma os ourizos cacheiros!
-"Compañeiros, teño que pedirvos un grande sacrificio. Os donos deixaron as patacas sen coller coas presas de poñerse a cuberto. Teremos que comer todas cantas nos caiban no bandullo".-"¿E para qué tal cousa?".-"Vós comende, que xa vos direi eu para que"... Os animais, ben ensinados, paparon canta burrigaña atoparon e ata as arrincaron coas pesunllas para cargar ben o canón... Entran os inimigos na Portelada, chegan á eira da forxa, esbandallan o pouco que había na antiga capela onde hoxe se ergue a nosa igrexa e chegan ó cruceiro sen atopar resistencia algunha. Os poucos gatos que daquela había en Terroso fuxiron levados do diaño namáis cheirar raposos no termo. Os franceses detuveron a marcha e ollaban para todas partes por se ruxía alguén por alí. Ó fin decatáronse do torreiro que levantaban os cuadrúpedos nas leiras do Mallo tentando organizar o zafarrancho.
"¡Mon xeneral, por alá está o exército para presentar batalla!"
"¡Vinde, vinde!"- dicía o tataravó da burra do Coupín- "Indes saber o que é meter os fociños nas leiras de patacas!"
Xa estaban os franchutes a cincocentos metros do "exército" terrosino, que non se podía ver ben porque coas patas non facían máis que erguer borrallo para mellor camuflaxe. Entón faise o silencio xamáis ouvido e comenzan as ordes do xeneral Choupín. "¡Atención, poñédevos en dúas ringleiras, compañeiros! ¡Firmes!... ¡Todos de cú cara Terroso!..." Os franceses están a cen metros cos fusís dispostos para facer fogo. Outra vez se ouve a voz do Choupín: "¡Preparados! Primeira ringleira, ergan o rabo e disparen. ¡Fogo!... Segunda ringleira...¡Fogo! ¡Fogo, meus valentes, que por aquí non pasa ninguén mentres teñamos peidos que soltar!"...
Os franceses, baixo semellante sementeira de burrigañas, deron media volta e foron correndo Mentiña arriba ata perdérense nas cabancas de Vilerello. Ninguén quixo dar a noticia ós seus gobernos, úns porque non querían que se soubese no futuro que se podía usar o cú como "lanzapatacas" e os que fuxiron porque se viron misturados nunha patacada organizada por os burrecos do lugar. Dende aquel día as leiras do Mallo chámanse así por a malleira que lle deron ós franceses de Napo o león... E as patacas máis miúdas son as burrigañas, que ben asadas no forno, fanlle moi boa compaña a un cabrito criado na serra, con tanta carqueixa e queiruga como alí hai...
(Sacado do arquivo atopado fai anos debaixo da Fraga do Esvaradoiro)...
PacoBarxa
lunes, 15 de marzo de 2010 a las 22:56
|
XA ESTOU DE NOVO
Bos días Paco e todos os demais , cando puxeche o nombre do Amable enseguida pensei no fillo do "Paxaro", o que quere decir que non se olvida un tan facilmente da xente , eu a este deixei de velo po lo ano 74 , cando eles se foron a vivir a Vigo toda a familia ,despois vin a Carmiña unha vez e tamen o Paco un día que iva por Verin co Celso do tio Roque,xa tería eu 18 anos ,o que dices da casa onde estaba o comercio e vivian eles no no sabía ,cando era pequena unha vez entrei naquela casa de enfrente que se entra po la izquierda desta que falas ,o pe do Venancio,co tío Graciano e ca tía Carmen e contaronme que antes eles vivian alí , cando as fillas eran pequenas, pero eso non o sabía, fai un tempo acordabame de aquela casa que da a Iglesia que era da tia Cristina , creo eu, sempre me chamou atencion ese pasadizo.
Onte estuben falando ca miña irma do Nicolas do "Carburo",e tamen me acordei daquela casa que tiñan o pe da que tiña a miña tia Maria do tio Rogelio,que a Isabel a tirou e fixo ali outra , o que non me acordo e de que vivía alguen en ela.
Un dia destos estuben falando do cementerio vello ,onde esta enterrado meu pai e meu irmau e todos os nosos antepasados, como está todo deixado , non sei que teñen pensado fecer con el.
Fai un tempo nombrache a Isabel e o Xé , supoño que te referias a esta que mencionei a da miña tia Maria , xa fai anos que no nos vexo e tampouco o Pepe que me acordo perfectamente de cando era pequeno , a Isabelita a verdá que solo a vin unha vez de pequena.
Por estos territorios xa fai algun tempo aterrizou a Susana ,a miña mai iva un dia po la calle e atopouse con ela ,e de vez en cuando ven por a oficina ,a contarme as suas cousas de cando vai a Terroso de vacacions tamen estan por estas terras os seus primos os da Luz pero eu non teño trato con eles ,a miña irma si que os ve algunha vez,que eu sepa por Tarragona non hay moitos de Terroso.
Xa esta ben de rollo , hasta outra .
viernes, 12 de marzo de 2010 a las 18:33
|
