RECORDANDO
 Esta moi ben que nos contes esa parte da biografia de teu irmau Anxel ,porque así todos se daran conta que nacera un onde nacera non e cousa de que se pense que pra ser rey se teña que nacer en un palacio ,porque nacer en Terroso e chegar a tan ilustre como foi el , eso si que e importante eso si e ser un rey ,no caso de el da musica e noutros casos de outras cousas,hay que fomentar o noso.
Estos dias de Semana Santa fixo anos que morreu meu pai , concretamete o día 4 , 35 anos e penso que non temos que olvidarnos deles que son parte de nos,e moi bo recordar .
Maruxa, non te lamentes que eu este ano non sain de Valls , e precisamente no me quedei pra comer "calcots", (unhas cebolas asadas tipicas deste pueblo de Tarragona) ,dou a explicación ,que a Maruxa sabe eso pero os demais pode que non o sepan.Creo que esta Semana Santa foi un pouco atipica,agora que recordache o do Nazareno,o que si me pasou a min e que cando reformaron a Iglesia de Terroso pareciame que ha deixaron espida,gustabame mais antes.
Precisamente quería preguntar si en Terroso siguen as procesions en Semana Santa ,a ultima vez que estuben alí foi no ano 80 ,vos que sabedes contade,por favor.
UN SAUDO PRA TODOS , incluidos os que non son de Terroso.
martes, 06 de abril de 2010 a las 18:34
|
|
|
Auga bendita
Fai uns cuarenta anos que deixou o Crego de ir de casa en casa o domingo de pascua para bendecilas. Daquela, enrriba de unha mesa era costume deixar churizos, ovos, freixons,cachucha, ect... Chegaba o cura co isopo, deixabache a casa bendecida e a mesa vacia.Agora so vendicen a auga na misa, que despois quen queira podea levar para a sua casa, e a veces en situacios dificiles recurir a éla,como cando te ronda o mal de ollo. No domimgo de Pascua tamén era costume xuntarnos os rapaces para facer a merenda, que case sempre era torrijas e filloas.
Beñenme a cabeza as andanzas da tia Lucia, cando xa perdera un pouco a cabeza,entraba na sacristia, e bebialle o viño o cura e comialle as Ostias. Era unha muller como unha rapaza de sete anos,mui miudiña. Tiña unha cabra negra que sempre a levaba atada con unha corda,un dia ocurriuselle atar a corda a sua cintura, a cabra tirouna e arrastrouna canella da Veiga abaixo,deixouna toda esfarrapada na pel, e na roupa.Conta miña mai, que cando éla era pequena, gustaballe que a tia Lucia se vestira ca sua roupa,entón puñanse a bailar como si as duas fosen meniñas e facian a troula para risa dos veciños
domingo, 04 de abril de 2010 a las 23:54
|
|
|
Moriña
Xa non me acordaba a pasar en Barcelona a Semana Santa, así que vou votar fora a morriña contándovos alguhas pequenas anécdotas de rapaza, e facendo alguha pregunta. ¿Alguén sabe que foi do Nazareno que sacaban en procesion?. O que hai agora en nada se lle asemella a talla que habia en madeira, que era unha autentica obra de arte. Si algún ten fotos das procesions de fai sete ou oito anos atrás e das de agora, mandadeas veremos a diferencia.Pasaríalle o mesmo que o altar barroco que habia fai uns cuarenta e tantos anos ,que pena. O curso 75 76 paseino traballando no Seminario en Ourense, ata li levoume meu primo Xosé do tio Rosende,e meu pai dérame 500 pesetas por si non estaba ben que puidera coller o auto bus para voltar a casa. Pero non as gastei e fun xuntandoas cas 4000 que me pagaban cada mes .Acabou o curso era o mes de Xullo e voltei a casa. Cando chegei estaba bacia meus pais andaban na seitura e meus hirmans creo que cas vacas . Como non habia chaves, entrei e puxenme a limpar na casa e a preparar a cea pra darlles unha sorpresa cando chegaran, nesto que escoito falar a miña nai e escondinme ata que entrara en casa para darlle unha forte aperta sen que a esperara, pero cando a vin a sorpresa foi miña, quedei tan parada coma seme petrificaran, sen saber que decir, enmudecin e tardei en reacionar.A cousa foi que de alí a dous meses naceu meu hirmán Toño, e eu xa me fixera a idea que non teria mais hirmans, logo cando Toño cumpliu un mes, víñenme por primeira vez para Barcelona, e cada vez que cobraba mandáballe unha carta a meus pais e dentro 1000 pesetas. Daquela habia xente honrrada xa que sempre lle chegaron,ou naide descubriu que a mais de papel e letras dentro do sobre habia diñeiro. Outra vez miña nai matou un galo.Cando o estabamos pelando descubrimos que tiña uns bultos mui raros, e decidimos tiralo na canella da Veiga.A noite como tantas veces, fun con meu pai para casa do tio Alberto que lle gustaba moito xogar as cartas, e ali facian alguhas partidas.Cada vez que eu iba ali a tia Manuela sempre tiña algo para darme, aquel dia tiña galo estofado, comin o que quixen, e xa ben entrada a noite non sei como falan do demo do galo, e resulta que o que tiraramos nos collerao éla e era do que me dera a min a comer. Paco, gustoume ler o que dis de teu hirman Anxo,de saber quen foi e do muito que fixo na musica.Sintome contenta de saber que algén tan grande viñera o mundo a poucos metros donde eu vin . Saudos
viernes, 02 de abril de 2010 a las 23:24
|
|
|
Moriña
Xa non me acordaba a pasar en Barcelona a Semana Santa, así que vou votar fora a morriña contándovos alguhas pequenas anécdotas de rapaza, e facendo alguha pregunta. ¿Alguén sabe que foi do Nazareno que sacaban en procesion?. O que hai agora en nada se lle asemella a talla que habia en madeira, que era unha autentica obra de arte. Si algún ten fotos das procesions de fai sete ou oito anos atrás e das de agora, mandadeas veremos a diferencia.Pasaríalle o mesmo que o altar barroco que habia fai uns cuarenta e tantos anos ,que pena. O curso 75 76 paseino traballando no Seminario en Ourense, ata li levoume meu primo Xosé do tio Rosende,e meu pai dérame 500 pesetas por si non estaba ben que puidera coller o auto bus para voltar a casa. Pero non as gastei e fun xuntandoas cas 4000 que me pagaban cada mes .Acabou o curso era o mes de Xullo e voltei a casa. Cando chegei estaba bacia meus pais andaban na seitura e meus hirmans creo que cas vacas . Como non habia chaves, entrei e puxenme a limpar na casa e a preparar a cea pra darlles unha sorpresa cando chegaran, nesto que escoito falar a miña nai e escondinme ata que entrara en casa para darlle unha forte aperta sen que a esperara, pero cando a vin a sorpresa foi miña, quedei tan parada coma seme petrificaran, sen saber que decir, enmudecin e tardei en reacionar.A cousa foi que de alí a dous meses naceu meu hirmán Toño, e eu xa me fixera a idea que non teria mais hirmans, logo cando Toño cumpliu un mes, víñenme por primeira vez para Barcelona, e cada vez que cobraba mandáballe unha carta a meus pais e dentro 1000 pesetas. Daquela habia xente honrrada xa que sempre lle chegaron,ou naide descubriu que a mais de papel e letras dentro do sobre habia diñeiro. Outra vez miña nai matou un galo.Cando o estabamos pelando descubrimos que tiña uns bultos mui raros, e decidimos tiralo na canella da Veiga.A noite como tantas veces, fun con meu pai para casa do tio Alberto que lle gustaba moito xogar as cartas, e ali facian alguhas partidas.Cada vez que eu iba ali a tia Manuela sempre tiña algo para darme, aquel dia tiña galo estofado, comin o que quixen, e xa ben entrada a noite non sei como falan do demo do galo, e resulta que o que tiraramos nos collerao éla e era do que me dera a min a comer. Paco, gustoume ler o que dis de teu hirman Anxo,de saber quen foi e do muito que fixo na musica.Sintome contenta de saber que algén tan grande viñera o mundo a poucos metros donde eu vin . Saudos
viernes, 02 de abril de 2010 a las 23:23
|
|
|
RECORDANDO LA NIÑEZ
 Ciertamente, quienes conocimos por tierras de Leon a Anxel Barxa Igresias, poco sabiamos de su niñez que ,ahora, en ese breve retazo de su hermano Paco, encontramos datos para completar la biografia del insigne musicòlogo. Ahi estan perfiles de la niñèz hasta ahora ignorados, aunque hechos anecdòticos los recordo en algùn momento cuando asistia a su escuelita rural y hablaba de sus maestros y clèrigos .
Quienes tuvimos esa suerte de conocer a Barxa por tierras de Meseta,comprobar el dia a dia de su tenacidad al frente de la "Capilla Clàsica", en la capital del Antiguo Reino --como antaño la denominàbamos-- ciudad don de se habian hecho populares en posguerra, los "Coros Pastrana", del SEU, que dirigiò tambien el ferrolano Maestro Vieito, el "Orfeon Leonès", de Odon Alonso, la "Coral Isidoriana", del maestro Magdaleno,surgiò la Escolanìa de la Catedral dirigida por Samuèl Rubio iniciador de la "Capilla", que elevò a la cùspide aquel fenomenal autor de canciones populares nacido en Terroso.
Años antes de arribar Barxa a Leòn, publicàbamos en "Douro Litoral" uno de nuestros primeros libros titulado:, "Folklore Leonès", textos y fotos que ahora reeditamos en nuestra mas reciente publicaciòn:"Ràfahas", incluyendo ya a Angel Barja, en obligada actualizaciòn de esa faceta musical leonesa.
Nuestro profesor y maestro verinense Jesùs Taboada Chivite, es posible que
hubiese incluido entre sus biografiados en "Varones Ilustres" de la Comarca a Anxel Barxa al reeditar su obra de obligada lectura de quienes desean conocer a otros ilustres hijos del ùltimo tercio del pasado siglo.
Ahora es Paco Barxa quien desde Vigo nos trae ese apunte de la niñèz y el ambiente familiar, con detalles costumbristas de aquel Terroso, primer escenario de su niñez.
Añadiremos que ,segun nos acaba de manifestar Luìs Garcìa Viñuela, coordinador de los memoriales Angel Barja, se puso en contacto con el Instituto de Estudios Leoneses ,una gallega, que prepara un trabajo relacionado con el musicòlogo de Terroso.
Comentàbamos con Garcìa Viñuela, en presencia de la viuda de Barja, Begoña Alonso, componente de la "Capilla Clasica", si entre las partituras aparece el "Alala de Monterrey", ya que recordamos haber puesto a su disposiciòn una grabaciòn magnetofònica de mùsica gallega del grupo coral "Cantigas da Terra", en una actuaciòn patrocinada por la Casa de Galicia en el Teatro Principal de Leon en los años sesenta. Esa grabaciòn la mantenemos en nuestro poder .
Joaquìn NIEVES
martes, 30 de marzo de 2010 a las 12:07
|
