Resposta para Cristina Blanco
¡Hola Cristina!
Alégrame un montón que domines o galego falado e... casi escrito polo que vexo!, aínda sen haber crecido en Galicia : )
Supoño que ti viviches máis tempo ca túa abuela Inés que o teu irmao e, seguro, que oíches máis galego na casa ca él.
Anda, dille á Loli da miña parte que se poña e que fale galego en casa, jejeje! ( esto recórdame a que fai uns meses unha prima miña de oito anos me pedíu que lle falase sempre en galego cada vez que nos viramos, vémonos pouco pero intento falarlle en galego cando estamos xuntas, pero recoñezo que ás veces olvídaseme, non é intencionado, pero xa é un pouco a costume de falar castelán, iso pásanos cando levamos fóra do pueblo bastantes anos!
Qué ben que teñas interés en manter a memoria e as raíces, ter ben claro de onde un ven e non esquecelo, ter unhas raíces fortes, eso creo que sempre é preferible ó olvido para camiñar mellor pola vida.
Biquiños desde Madrid,
Adelina
martes, 04 de mayo de 2010 a las 15:30
|
|
|
JOSE MARIA PEREDA ALVAREZ
Josè Maria Pereda Alvarez, vinculado con la comarca de Vilardevòs , oriundo de la pedania de Castrelo de Cima, donde pasò su infancia,ejerciò la enseñanza en Vivero (Lugo), y en Verin en el Colegio Amaro Refojo y en "Academia Verinense", escrritor con obras : "A os contos", "En perro flaco", "Tiempos Pretèritos", "Nuestra Señora de los Remedios", periodista corresponsal de "Faro de Vigo", colaborador de "La Regiòn","Douro Litoral" y otras publicaciones.
Perteneciò al movimiento galeguista del grupo de intelectuales del grupo "Nos" con Vicente Risco, Pedrayo, Xaime Prada, Jacinto Santiago.
A su fallecimiento dejò inacabada una "Historia de Galicia" que habian encargado emigrantes verinenses en Amèrica y anecdotarios bajo el tìtulo : "Casos y Cosas".
Su nombre salta en la actualidad al reproducirse trabajos inèditos en medios de comunicacion.
Joaquin NIEVES
Una de las ùltimas fotos de Josè Pereda (Años 1950)
viernes, 30 de abril de 2010 a las 21:12
|
|
|
PARA PACO BARXA
 Con respecto a tua nota na paxina de Verìn que contestas a "Glosa" de Xose Pereda Alvarez, sobre algus tèrminos na fala das xentes da "raia", tèrminos que ti tan ben coñeces, os do siñor Pereda estan recollidos dos seus traballos en "Douro Litoral" publicados na lexania dos anos da mitade do ultimo seculo, con recordos do pobo da sua xente e orixes en Castrelo de Cima, donde tiña algus parentes.
Xose Pereda, pouco antes de morrer na dècada dos sesesnta, escribiu o seu ùltimo libro:"Nosa Señora dos Remedios" que tamen citei fai poucos dias na misma pàxina de Verin, coincidindo con un dos teus traballos,e, agora, donarei os libros de temas verinenses algus diles sobre Anxel, as "Efusivas" do poeta de Vilardevos Manoel Nuñez,de Eloi Luis Andrè, de Xesus Taboada, e, por soposto, os meus prubicados e o que presentarey na escola "Amaro Refojo" ca intencion de que sexa a biblioteca dise Centro un Instituto de Estudos Verinenses, e o material valga pra consulta de interesados en esos temas.
Hoxe estiven a ver a o amigo Luis Viñuela, e na sua ausencia por disfrutar uns dias de permiso, falei ca secretaria pra conseguir un dos libros dedicado a Begoña ,tua cuñada, e outros da coleccion "Breviarios de la calle del Pez" editados pola Diputaciòm pra entregar o "Amaro Refojo".
Como ando metido en consultas mèdicas pra ver si dan cos problemas de hipertension, non teño saido pras nosas conversas. E cando teña un momento ir a Verin a deixar esas prubicacios que che terei o corrente.
E pra paisanos do teu povo que lle interesen os meus libros o meu correio e o que incluyo:
carlosnieves55@hotmail.com
que desinteresadamente enviarei o seu E-MAIL.
Joaquin NIEVES
Periodista.-
LEON na festa da Santa Cruz de maio 2010
viernes, 30 de abril de 2010 a las 20:53
|
|
|
RESPOSTA A MIÑA NAI
Boas, son a filla da Loli. É certo, somos cataláns de toda a vida pero galiza sempre esta presente, e iso que di a miña nai que ejerze de galega....ejercer ejerze pero non quere falar comigo en galego habitualmente!! Polo demas estou moi contenta de poder ter a unha nai galega como a mia. Non a cambio por nada do mundo!Bicos
miércoles, 28 de abril de 2010 a las 23:10
|
|
|
A tía Crencheira...
 A nai da Porificación, do Delfín, do Toño, do Santiago.... era a tía María, que todos coñecían como a "tía Crencheira"... Non sei de certo o por que dise nome. Do que podo dar certeza é de que sempre se estaba a peinar na escaleira cunha peineta daquelas de doble paso. Acórdome que dicía que había que peinarse moito para que os piollos non fixeran casa nas guedellas. Ela sempre levaba a crencha (raia) no medio da cabeza como moitas mulleres do tempo. O Toño pasaba os días sentado na galería que daba cara as hortas. Cando eu era rapaz ía moitas veces levarlles cousas que me daba miña nai e axudarlle a coller leña da pencellada. Gustábame pular dende a porta da pencellada porque debaixo sempre había unha morea de esterco e caías en brando. O Delfín rifábanos ós rapaces cando subiamos á pencellada porque podían romper os paus e nós cairíamos abaixo. A Porifica (Porfica ou Purificación Glez.) non se metía tanto con nosco e máis ben nos pedía que lle axudaramos en algo que ila sola non podía facer...
Realmente foi unha familia con pouca sorte, xa que todos eles tiñan algún problema de mobilidade. Cando xa eran vellos inda máis...
A min e a outros rapaces do meu tempo gustábanos subir ó muro que cerraba o patio da casa. Había un portalón que daba paso á casa da tía Crencheira e da tía Delfina, avoa de Maruxa, que sempre nos rifaba porque nos podiamos romper algo ou tirar pedras que mancaran a calquera... Quen teña algo que contar que o faga, que entre todos pódese saber máis da xente que xa non está...
PacoBarxa.
miércoles, 28 de abril de 2010 a las 21:08
|
