O GRACIANIÑO
Contaba a miña aboa que antigamente, cando se xuntaban as noites uns nas casas dos outros, como non habia luz so a do candil. Un día o tio coña deixou o zapón aberto aproposito pra cando viñera o gracianiño caira pra corte e asi foi caeu e todos riron coma tolos.
miércoles, 26 de mayo de 2010 a las 21:14
|
OS EMIGRANTES
 Non falades moito daqueles emigrantes que estan po lo mundo adiante e non me refiero os que estamos no noso pais ,se non daqueles que foron as Americas e os que se marcharon a Alemania, Suiza , Holanda, etc. etc....
Eu a verdá non teño muito que contar de esto ,meu tío Domingos e miña tía Pura a do tio Ramón e da tia Socorro,estubo en Alemania ,pero ahora vive a 30 kms da miña casa,como solo ten unha filla e tamen esta por cerca ,acabou o conto.
Da miña tía Toña a irma de meu pai , a filla Maruja foi a Suiza, pero non sei si sigue por ala, a verdá.
Supoño que vos tendes máis parentes que eu e algo que contar de esas aventuras e vivencias de parentes ou amigos , solo as que se poidan contar.
Cando sales do pueblo para unha capital todo e inmenso en todos os sentidos, contovos o que me pasou a min , cheguei a Oviedo con 10 anos, lebaría alí 10 dias e viñeron a casa a buscarme unhas veciñas, miña tía deixoume ir con elas e levaronme a ver a Catedral de Oviedo que e como a Iglesia de Terroso por 20 , despisteime de elas, había como 30 japoneses sacando fotos ,eu que non vira un japones nin en foto alí me tendes no medio deles mirando con cara de asombro e cando salimos os japoneses e máis eu , preguntame o guía que si me perdera ,eu non sabía que decir pareciame que estaba en outro planeta , como non sabía a direción da casa dixenlle que vivía o pé do Palacio dos deportes ,era do que me acordaba en ese momento ,así que me subiron o seu autobús e lebaronme para a casa,miña tía non supo nunca esto porque se non nunca me deixaría salir con aquelas rapazas.
Por eso penso que ten que haber moita xente que ten moitas anecdotas curiosas e confesables para contar.
Estou intentando cumplir Paco, haber os outros.
miércoles, 26 de mayo de 2010 a las 18:36
|
A MULA DO HORTAS
Non vos esquecín e que ando con outras cousas e nón se pode acudir a todo ,despois das disculpas,a contar que o dí o jefe e seguirá sendo o jefe ,senon dormimonos. Como recordache a mula do Ortas ,teño unha foto o pe da casa da miña abuela sentada co meu pai e sempre me dixo que era a mula do Ortas ,haber si me poño e mando as poucas fotos que teño pra aumentar o album .
Acordome tamen que cando marchamos pra casa da cruz tiña eu 5 anos ,e por aqueles días morreu o pai da miña nai e meu pai e miña nai foron o entierro na mula que lle deixou o Ortas.
Pronto seguirei
martes, 25 de mayo de 2010 a las 12:53
|
O tío Coñe
Non sei quen soltou a lebre do tío Coña. Tamén podías darte a coñecer... Anduven a investigar e do que me lembro diríxese cara ó Ramón da Pura e a Carlota. Non sei se te refires a ise home. Eu acórdome que contaban que cando o chamaron para ir á mili tuvo un xeito moi especial de librar. Cando os chamaron para o reconocimento médico o home, mentres esperaba que o chamaran, púxose a furgar nos dentes cunha agulla. Cando lle chegou a torna dille o capitán médico: "levante ise peito e erga a cabeza". "siñor, no puedo"... "¡Levante a cabeza, que parece un vello de cen anos!" "Siñor, no puedo"... Xa estaba o capitán para darlle unha patada no cú cando o Ramón gomita todo o sangue que tiña na boca enriba da mesa do militar... Tanto noxo lle deu... que o mandou para casa coa orde de non aparecer máis por o lugar...
Así debeu ser, inda que pode fallar o orixinal do conto... Outro día contareivos algunha cousa que lle apuñan a Ramón, inda que podía ser de calquera, xa que antes había Regociños da Muimenta en moitos lugares do país...
E a ver se escribimos máis, que se está a durmir a páxina por falta de imaxinación.
Tamén se pode falar do Abelardiño, do Choupín, do Ramón do tío Ruperto, da mula do Ortas... O caso é dar que ler á xente...
Un saúdo.
PacoBarxa.
domingo, 23 de mayo de 2010 a las 19:20
|
