Outra de cenceno.
 Maruxa, o que che pasou a ti era case normal.Pero escoita... Un día viña eu da Cernada e o cenceno corría máis ca min. Ó chegar á canella da ribeira, subindo xa cara o Outoredo vexo entre o cenceno unha cousa que o mesmo podía ser un burro que un extraterrestre. Como daquela inda non se falaba dos que veñen de fóra eu dixen para min se non sería o demo, porque ademáis do bulto facía un ruxido cos cravos das zocas que parecía o ferreiro a bater na zafra. Arreguizóuseme o corpo como se estiveran a correr por min cen mil formigas cabalarias e empecei a ferrotar nas vacas para escapar. E o demo detrás de min... Cando chego ós castiñeiros do outo decátome de que me faltaba a Peinada. Non sabía que facer, se fuxir ou dar a volta por atopala. Como a verdasca de meu pai "afeitaba as pernas" se facías algo mal... non tiven máis remedio que agardar a que chegara a vaca. Nesto ven o animal e canda il o monstro do cenceno: era o tío Elías cun feixe de nabos ás costas tapado cun farrapeiro para non mollarse. Cando vin aquelo botei a rir e non parei ata chegar a casa, onde miña nai case me dá coa basoira de tanto que se ríu despois de contarlle o caso. A tía Dolores do Barrigas, que vivían onde agora o Polito, mexouse por as pernas abaixo ó escoitarme contarlle as cousas a miña nai. ¡Mira que confundir ó tío Elías co demo..! Ás veces os nabos son o nabo.
martes, 03 de febrero de 2009 a las 20:27
|
DIAS DE CENCENO DIAS DE MEDO
Lendo a Paco Barxa aquelo do cenceno,eo tamen me acordo do medo que pasei un dia,sendo ben pequena,minha nae mandoume cas vacas para As Siaras decindome ,cando cheges o prado xa o cenceno foi marchando.O prado cheguei,pero o cenceno en vez de fuxir, pechaba cada ve mais.Eo cagadiña de medo agarreime o rabo da Cereixa(e o nome dunha vaca,por certo, cando a vendemos porque xa era velliña,farteime de chorar por éla)e asi estiben ata que tanxín as vacas para a casa.Non sei canto foi o tempo que alí estiben, pensando,que en calquer momento escoitaria berrar a cabra por que a colleria o lobo,éla,tiña tanto medo como eu, e non se ia do carón das vacas.Para outra,que me mandaron con cenceno para a Serra,cambiei de camiño,e fun para a Millara tiña menos medo,estaba mais perto do pobo.
domingo, 01 de febrero de 2009 a las 14:14
|
O cenceno.
Xa sei que en Terroso falamos un galego que non se asemella en case nada a outros galegos que se parlan en Galicia. Tamén sei que só chegaron á academia da lingua as palabras colleitadas por xentes que de galego pouco máis tiñan que o nome. Por iso quero falar de algo que, sendo cativo, me metía tanto medo no corpo que algunha vez cheguéi a cagarme nas calzas. Xaneiro e febreiro son meses de cenceno, esa néboa pecha que ven dos vales da cernada, onde estaban os muíños do tío Xé, que se arrastra entre os castiñeiros de Daquelcabo e ó chegar ó forno collía ós meniños pequenos para levalos á terra de Nuncamamaismamóns. Era miña irmá Carme que me decía: "¡Que ven o cenceno", e era tal o medo que collía que me espetaba no escano detrás da lareira e alí permancía o día enteiro. Ás veces collía unha perrimpela (cabreo) tal que non deixaba nada en pé. Estou a falar de cando eu fun pequeno... Dígoo porque hai moita xente que nunca foi neno e tamén se bota en falta cando se chega a vello. O cenceno era en Teroso como a brétema dos mariñeiros que se perdían no mar e cando sopraba o vento atopábanse diante de unha tribu de indios.. ¡Esta vez coláchete, Colón!
domingo, 18 de enero de 2009 a las 11:55
|
Unha pulla
En Terroso hai unha cabra con catro patas, tres ollos, dúas tetas, un rabo e sete cabritos. Todo aquel que non o crea só ten que ir á biblioteca do Moncho de Vilardevós e atopar o conto da Cabra e os sete... Ahí que cada quen lle poña o primeiro que lle veña ó pensamento. Pode ser un xogo interesante para unha tertulia de amigos ben pagados que non teñen outra cousa que facer, como eu agora.
TENDE EN CONTA QUE HOXE É O DÍA DAS PULLAS.
Un saúdo para quen me lea. Pacobarxa.
Nota: O terceiro ollo tedes que atopalo vós.
domingo, 28 de diciembre de 2008 a las 20:34
|
O día das pullas.
-¡Tío Rosende, acáballe de parir a burra!
-¿E como me vai parir a burra se non a teño?
-¡Unha pulla, unha pulla!
Así xogabamos de rapaces namáis sair á rúa o día dos Inocentes, día das pullas. Xa sei que Galicia é grande e anda escagallada polo mundo enteiro. Por iso quero lembrarlle a todos os que foron nenos que non esquezan aqueles anos estupendos que nos levaron a onde estamos.
-¡Tía María, olle que lle anda a arder a saia!
-¡Hai ollo, hai ollo!
-Mire que non é unha pulla...
-¿E quén che dixo que o fose? Así entro en calor, que está xiando.
-Pois teña coidado que inda se vai volver un carambelo.
martes, 23 de diciembre de 2008 a las 21:31
|
