Tempo de cereixas.
 No tempo das maleitas xa empezabamos os rapaces a escaparnos da escola por ir furtar, que non é o mesmo que roubar, algunha cereixa que tiña presa por madurar para manter pardais e merlos. E antes de que as comeran os paxaros... Visto así parece que non contiña grande malicia... O mao era ó chegar á escola, onde agardaba don Pedro coa vara de bimbio para zuscarnos nas mans e nas canelas das pernas... Don Pedro non era malo. Un pouco vellote para cativos coma nós, inda que moi desinteresado para o que cobraba do estado. Lembro como se fora hoxe cando miña nai me daba unha saqueta de patacas, cebolas, unha bola de pan para que lla levara, alí onde vivía a miña tía Gracinda, á casa do mestre. Daquela os mestres pasaban moita fame...
E volvendo ás cereixas, teño que dicir que como aquelas que comiamos de pequenos non volvín a sentir aquel sabor que che enchía a boca. Hoxe metes unha na boca e parece que estás a mascar palla, sen sabor ningún, porque as collen verdes para que cando cheguen ó mercado poidan ter esa coor que ingana a vista e o peto. Hoxe, coas presas, todo se fai atrapallado. Dende aquí quero animar a todos os que ainda tedes a sorte de vivir en aldeas onde se pode sementar de todo sen moito esforzo para que aproveitedes a terra. As leiras traballadas sempre devolven o premio do traballo. Se sementas unha faba podes chegar a recoller para facer unha boa fabada.
Estou agardando o día no que poida ir furtarlle ó meu irmáo Xerardo un carroliño de cereixas, que xa me di por o "corno" que están para comelas.
Un saúdo neste derradeiro domingo do maio florido para todos os que me coñecen e os outros tamén.
domingo, 31 de mayo de 2009 a las 10:49
|
|
|
Angel Barja, o músico de Terroso.
No Instituto de Verín acaban de adicarlle a meu irmanciño unha das aulas. É unha boa nova para todos nós, os veciños de Terroso. Todos sabedes que os fillos do tío Carpinteiro paramos pouco por a nosa terra. De todos os xeitos o corazón sempre volve á casa onde noceu, deu os primeiros latexos a correr detrás das cabras e diante dos chocalleiros... Angel era miudiño, coma unha semifusa escapada dun violín no medio do barullo dunha sinfonía. A il non lle deron tempo de compoñer ningunha porque il mesmo era unha sinfonía...
Un día foi co meu irmán Pepe á viña do Cabanco por ver se xa había figo, ameixas e algunha galela de uva madura... O rapaz, con aquela alegría que lle saía do corpo coma un fato de cabritos á primeira hora da mañán, non ten outra ocurrencia que subirse a un buruñeiro que había no fondo da viña de miña nai... Cando se quixo esperingolar nas polas máis cargadas de froito... vai e esgázase o buruñeiro por a mitade. E como te podes imaxinar alá ven o rapaz, medio buruñeiro e toda a carga ó chan... A faciana do Pepe volveuse coma a Barreira Branca cando neva. Empezou a refurgar entre os buruños na procura de Anxel. Cando o atopou, mira se era miudiño, o rapaz comenzou a rir e non parou ata chegar ó alto da portela. Alí pasou de rir a chorar porque trompicou nun croio e case que escacha o dedo groso do pé esquerdo...
Digo istas cousas porque ás veces un penedo da serra pode converterse nunha obra de arte. Por iso repito que Angel non é só o fillo do tío Xé, senon de todos os terrosanos, mulleres e homes, nenos que empezan e "nenos" que van de volta.
Vai por o Anxel de Terroso.
lunes, 25 de mayo de 2009 a las 11:42
|
|
|
A tormenta
Neste momento está a cair unha tan grande en Vigo... Non teñáis medo en Terroso porque antes de chegar ahí xa a detén a guarda civil para facerlle un control de alcolemia. Un día de tronada viña eu de cara a Cernada. As chispas varexaban nos castiñeiros da Costa da Sancha que daba xenio. Cando xa case estou no alto, alí onde lle había que poñer tamoncela ó carro para que as vacas puideran subir, sentín algo así coma unha bomba e todo se volveu oscuro. Entón empezaron a cair do ceo gallas de castiñeiro misturadas con follatos, cabacos e rachas. E o primeiro que se me ocurríu decir foi: ¡Alá vai o demo! Xa lle volveu estoupar o fol da gaita ó tío Nabor... Vós, os máis novos, non vos acordais dil. Nin eu tampouco. Pero cando tocaba a alborada na veiga... máis de unha vez deixou sin follas todos os castiñeiros de Daquelcabo...
Cando de rapaces andabamos co gando na serra, era curioso ver como caían as chispas nos penedos e fuxían queimando o fananco ata atopar unha poza onde apagar a sede. Eu ás chispas non lle tiña moito medo, inda que os tronos facíanme mollar os calzóns. E olla que tolada: Non me decatei de que o verdadeiramente perigoso era a chispa ata que me fixen electricista e fundín corenta bombillas por xuntar mal os cables. Un día ía eu co meu pai procurar estrume á Costa da Sancha. Il levaba a espalladoira ó hombreiro. Cando se deu conta de que san Pedro andaba a remexer nos caixóns botou a gancha no carro e tirou de min cara atrás. Inda non o fixo... alá vai espalladoira, guincha e a corda de atar o carro como se as levara o demo cara a muíño do tío Xé. A chispa foi deixando unha rastreira queimada prados abaixo ata que se lle meteu entre as pernas á tía Crencheira e foise afogar no regueiro. Onde hoxe ten a casa o Bartolo fíxo un buraco que cabía nil calquera cousa. ¡Home, unha vaca non cabía! Pero para meter un peido... chegaba.
Olla como son as cousas. Aquí xa pasou a tronada e fai un sol de praia. Se non fose porque son as oito da tarde... inda ía mollar os pes.
Saúdos para todos.
domingo, 24 de mayo de 2009 a las 18:32
|
|
|
Varios
Gracias os que escribides "eiqui" tratando de sacar a flote unha vida, que, aínda pasando tan pouco tempo, quedou soprendentemente engullida polos novos aires, que entraron na vida do pobo borrando casi que de un plumazo o pasado dunha xentiña que xa de por sí viviu sumerxida no olvido. Que poucas fotografias temos dos nosos vellos! que poucas cousas aparte dos inestimabeis recordos!!.
eu vai un conto familiar:
Temos na miña familia un antepasado, que sendo novo, tivo como tantos outros, anceios de emigrar pras americas buscando outra fortuna. Velaí que arranxou os papeis precisos e, un bó día marchou cara o porto de Vigo pra embarcar pra Arxentina.
mais cando se decatou da "inmensidade" do mar (ría)..dixo:
Sí home, eu ahí non me meto!.
e voltou pra casa.
UN BEIXO PRA MARUXA, DA TUA PRIMA
viernes, 08 de mayo de 2009 a las 13:50
|
|
|
o troulo
a que non sabedes o que lle pasou a un veciño do pobo ca garda civil,deu nun control de alkolemia en verin positivo e deulle unhas castañas os gardas,multa,8 neses de carcel asi como outros 8 meses de retirada do permiso de conducir,hay xente pra todo,poida que seria unha mala noite.
viernes, 27 de marzo de 2009 a las 21:18
|
