anonimo
hola señor paco barxa,vexo que vostede sabe moito,por que dis lle que se soa mais a portugues.iso non o entendo.porque o que falou de min a naide lle importa.os meus PAIS son portugueses pero levan toda a vida vivindo en españa e galiza.que lle importa a moita xente o que pasaou ca garda civil.se vostede ten moito tempo pra criticar,ala vostede,un saudo.
viernes, 11 de septiembre de 2009 a las 20:44
|
En Terroso haiche unhas roquiñas...
 Agradézolle a Celia o seu comentario. Non teñas pena, que a min non me fai calar naide. Digo "naide" porque iso de ninguén sona máis a portugués... Os que nacemos en Terroso sabemos moi ben a clase de roquiñas que nacen dende as vendimas a decembro. Ai outras que saen nas umbrías do fondo las ladeiras e na xeria debaixo dos montóns da folla dos castiñeiros. Os "nízcaros" como lle dicimos por aí son tan bons que ata se poden comer crús en ensalada. Hai unha roquiña que todos tratamos a couces e que, por outra banda, é do mellorcillo que se pode atopar no outono: son as "fedegosas". É un nome local. Nos libros dinlle "colmenillas". Pois as tales rocas son unha delicia recén saídas, ainda que ás catro ou cinco horas feden que apestan... Hai que saber tratalas para saborealas, como á xente. ¡Sen segundas intencións!
Xa que estamos no setembro quero lembrar aqueles días de vendimas alá cara ó Cabanco. A xente cantaba por o viño que viña e por o que se iba gorxas abaixo. Cando non se bebía o vello había que abrirlle a billa á pipa por deixarlle sitio ó novo. Nos meus tempos, para remontar os carros aquelas canellas ata o carballo do prado do tío Rosende, non se podían cargar máis de catro vendimos porque as vacas partían os cornos a puxar e víaste na obriga de poñerlles tamoncela. Os rapaces de agora non saben nada diso, da mesma que iñoran como se facían as mallas cos mallos, antes de chegar as máquinas. Por iso facíanse dúas ou tres viaxes dende a viña ó carballo para logo facer a carrada completa e traela ó lagar. Era tempo de calor. Suaba a xente e suaban os vendimos cando as uvas estaban maduras de máis. Agora métenas en sacas de plástico e xa o viño non é o mesmo. Non sei eu... Olla que estou a falar de fai corenta anos, que xa choveu. O ano pasado quixen chegar á viña de meu pai e foime imposible dar con ela. Estaba tan chea de xestas e silveiras que non se sabía cual era a de meu pai, a de miña nai, a do Diolindo... E penso que era necesario que alguén recuperase todo aquelo. Ben traballado no Cabanco podíase colleitar bon viño, porque ten un microclima que o favorece. O mesmo digo da Cócara ou do monte do tío Celerique...
E vou deixar o viño a un lado e beber un pouco de auga da fonte do Pilo... ¡Hai tantas cousas boas en Terroso que se podían recuperar! A fonte que houbo ó lado da casa do Choupín botaba a mellor auga que se podía beber por alí. Despois xa empezou a filtrarse o esterco das cortes e fíxose perigosa...
Amigos, temos cousas das que falar en Terroso. O que queira que se solte a falar, que lle pode interesar a moitos. Aquí cabemos todos, como no ceo ou no inferno... Dicía o tío "Carrapito" cando alguén lle ía coller as cereixas: "Fuxe, meniño, que tes unha mosca detrás da orella"...
Un saúdo. Paco.
sábado, 05 de septiembre de 2009 a las 13:47
|
NON FAGAS CASO PACO................
A estas alturas da vida non se pode facer caso do que di a xente,o das mentiras tomao a broma e segue contandonos cousas que viviches porque a nos que somos mais novos gustanos aprender de todo iso.
Eu ainda que non escriba ,sempre os leo e como
me parecia inxusto que "anonimo" dixese que mentes pois decidinme a escribir,espero
seguir lendote.Ata outra e grazas.
miércoles, 02 de septiembre de 2009 a las 17:05
|
"Quen sabe alá".....
Paréceme un pouco raro o que di "ANONIMO" de que a xente di mentiras. Ista é unha páxina de amigos que só pretendemos dar a coñecer os camiños de Terroso e a xente que carroucha por eles. Se algunha vez se di algo que non parece certo non será porque ainda existan mal intencionados que queiran fonear ós outros. Se algunha cousa parece extraña será porque non se vivíu. ¿Non dicían do Hortas que queimou o narís por meter os fuciños nas Burgas de Ourense..? Ás veces dicimos as cousas de maneira que o que as escoita lle vexa algo de gracia. Por iso, anónimo, pídoche que digas o que ves mal e digas o teu nome. Dise xeito estaremos todos máis confiados. Eu, por a miña parte, só pretendo axudar a pasar o tempo con algo de retranca, que era aquela gracia que lle puña meu pai ás cousas cando alguén ía cunha mancadela ou rotura para que o sanase. Con algo de humor as feridas non doen tanto.
Un saúdo e aquí estou para outra.
Paco.
martes, 01 de septiembre de 2009 a las 21:07
|
